Paulo urodził się w jednej z najbiedniejszych i najbardziej skorumpowanych dzielnic Bogoty. Kto by mógł pomyśleć że to właśnie w takim miejscu żył i wychowywał się młody czarodziej. Oczywiście przez długi czas on sam o tym nie wiedział. Nazwisko otrzymał po matce, ponieważ ojciec, zniknął tak jak się pojawił. Był to pewien czarodziej, który szukał "miłości" w tutejszych slumsach. Jego mama padła ofiarą tego typa, i została sama na lodzie. Jednak nie była długo zła, gdy zobaczyła jakiego ma cudownego synka.
Paulo zawsze wpakowywał się w kłopoty, jednak nigdy nie chciał zawieść mamy. Chodził do szkoły, biednej co prawda, ale uczył się zawzięcie. Gdy był młody miał marzenie, by uciec z tej dzielnicy. Jego życie było całkiem szczęśliwe, mimo iż nie miał ubrań ze znanych marek, ani nie mógł sobie pozwolić na takie wygody jak iphon, czy nowa gra na komputer. Jednakże miał jedzenie, dach nad głową i dostęp do edukacji. Zawsze po szkole poświęcał parę chwil na naukę, a później wychodził z kolegami na dwór, i wracał późnym wieczorem. Tak wyglądał jego zwyczajny dzień, ale był raz wyjątek.
Był to pewien piękny dzień 2004 roku. Paulo grał wówczas z kolegami w piłkę nożną, na jakimś strzeżonym parkingu. Po jakimś czasie, w ich stronę szedł uzbrojony mężczyzna, krzyczał "wynocha!wynocha!" Był to policjant. Tutejsze dzieci nie boją się policji, a wręcz przeciwnie, nie lubię tych gości, którzy myślą że mogą wszystko. Ze strony chłopców poleciało parę wyzwisk, co zdenerwowało faceta w mundurze. Dzieciaki rzuciły się do ucieczki, gdy typek pokazał im broń. Paulo potknął się i upadł na ziemię. Mężczyzna podszedł do niego i przyłożył mu pistolet do głowy. To nie byłoby nic bulwersującego gdyby zastrzelił chłopca. Wystarczy żeby powiedział, iż dzieciak go zaatakował, a on zrobił to w obronie własnej. Tutaj nikt nie pilnował praw biednych ludzi, a co dopiero dzieci. Tak więc, policjant bez wahania pociągnął za spust. Jednak nie było żadnego huku. Paulo w szoku siedział na ziemi z zamkniętymi oczami, ale żył. Wierzcie lub nie, ale pistolet był załadowany, jednak kula nie wyleciała. Policjant spróbował naprawić broń, gdyż ta odmówiła mu posłuszeństwa. Garcia skorzystał z okazji i uciekł. Mężczyzna rzucił jeszcze w jego stronę kamieniem, na szczęście nie celnie, klnąc coś pod nosem. Jego broń dalej nie działała. Paulo zamknął się w swoim pokoju, po tym wszystkim nie mógł zasnąć zastanawiając się czemu jeszcze żyje. Przecież broń była załadowana. Wówczas nie wpadłoby mu nawet do głowy że nie jest zwykłym dzieckiem. Jego światopogląd zmienił się wraz z dniem ukończenia jedenastu urodzin. Nie było żadnej wielkiej imprezy, nie było tortu ani nic w tym stylu, nie było nawet prezentów, za mało pieniędzy na takie wygody. Jednak do Paulo przyszli koledzy. Pogadali trochę, potem poszli zagrać w nogę i popołudniu wszyscy rozeszli się do domu. Na chłopca czekała jednak niespodzianka. A mianowicie wiadomość, że jest czarodziejem. Niezwykłe, prawda? Przecież czarodzieje to tylko bajki, takie osoby nazywa się chorymi umysłowo.  A jednak, czarodzieje żyją pośród nas.
Paulo dostał małe dofinansowanie, na wszystkie potrzebne rzeczy i wyruszył do szkoły magii w Brazylii. Czuł się tam dziwnie, że nie pasuje. Z czasem dostosował się do społeczności czarodziei. Jego mama, nie mając na co dzień syna w domu, więcej pracowała, dzięki czemu więcej zarabiała.
W szkole magii poznał nowych kolegów. Był małym utrapieniem nauczycieli. Lubił robić psikusy i miał pełno głupich pomysłów. "Paulo, tylko nie zrób czegoś głupiego" słyszał te słowa często, przez te siedem lat edukacji. W szkole nie musiał się niczym zamartwiać, no chyba że ocenami, ale starał się uczyć systematycznie, najlepiej mu chyba szło z historią magii i starożytnymi runami. Przedmioty, na które narzekało najwięcej uczniów. Ale to go interesowało, często sam znajdował jakieś informacje odnośnie historii.
Gdy chłopak miał jakieś szesnaście lat, jego mamie udało się uciec z dzielnicy biedy. Znalazła małe mieszkanko na blokowiskach, co prawda nie było to zbyt bogate mieszkanie, ale przynajmniej nie było w okół narkomanów i dilerów. Wówczas Paulo musiał zostawać na różne święta w szkole. Żeby mama mogła na spokojnie spłacać mieszkanie. Jednak, dzięki temu miał gdzie się podziać po skończeniu szkoły. Długo nie minęło żeby wybrał się na studia. Ku zaskoczeniu kolegów wybrał historię. Oni mieli nadzieję że pójdzie z nimi na zaklęcia. Bo przecież taki psotliwy chłopak, na tak nudny kierunek żeby miał pójść? Mimo wszystko Paulo był zadowolony ze swojego wyboru, jego mama również. Przeprowadził się do Limy, i tam chwilowo zamieszkał. Ma zamiar po studiach wrócić do Kolumbii, i tam szukać różnych ciekawych rzeczy, bo to chce robić w przyszłości, a Peru wydaje się takie przebadane pod każdym kontem. Jak gdyby każda skamielina została znaleziona. Ale to na razie tylko plany na przyszłość, których nie musi się koniecznie trzymać.

Uchh co można powiedzieć o Paulo? Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć że jest takim typowym bad boyem. Lubi robić psikusy, co z czasem może się przerodzić w dokuczanie. Jest flirciarzem. Próbuje zarywać do każdej dziewczyny która mu się podoba. Jakimś dziwnym trafem najbardziej podobają mu się te, które go nie chcą.
Paulo jest porywczy, zdarzało mu się wpadać w jakieś bójki w szkole, na szczęście nie miał jakiś większych problemów, ponieważ mimo swojego gwałtownego charakteru, był sumiennym uczniem. Więc dyrektor dawał mu szanse, wierząc że z czasem się zmieni. Chłopak coś osiągnął w tym kierunku. Byle jakie wyzwisko już go nie wkurza, nie sprawia że rzuca się na tą osobę. Teraz się trzeba trochę wysilić żeby go wyprowadzić z równowagi. Niestety Garcia ułatwia innym sprawę, przez swój cięty język. Poza tym nie lubi być tym przegranym. Zawsze stara się dominować. Ale nie określajmy go mianem "bystrego, ale trudnego chłopaka" Przecież ma też wiele pięknych zalet.
Nie należy do przyjacielskich osób, jednak jego towarzysze mogą być pewni że nie wystawi ich do wiatru. W dodatku kocha swoją mamę, jest to najcenniejsza kobieta w jego życiu. Bywa że chce zrobić coś głupiego, w tedy zadaje sobie pytanie "Czy mama byłaby z tego dumna?" Wierzcie lub nie, ale dzięki takiej myśli, nie został wyrzucony ze szkoły. Bo wpadł kiedyś na bardzo głupi pomysł. Którego na szczęście nie zrealizował. Paulo jest również odpowiedzialny jeśli chodzi o naukę. W innych przypadkach bywa szczeniacki, jak na ironię, nie lubi kiedy traktują go jak dzieciaka. Szczególnie że już od trzech lat jest pełnoletni.
A co można powiedzieć o jego odwadze? Jest to bardzo trudny temat, jeśli chodzi od niego. Z jednej strony nie boi się wyrażać swojego zdania, nie boi się zrobić coś głupiego, ale tu chyba nie chodzi o odwagę, ale o rozsądek. Trudno powiedzieć co by zrobił, gdyby ktoś mu bliski był w niebezpieczeństwie, jak dotąd to tylko on sam miał sytuację zagrażającą jego życiu. Na razie trzyma się zdania, że jednak oddałby życie za niektórych ludzi. Ale łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić.

Paulo, jak każdy nowy uczeń musiał wybrać sobie kampus. Nie wiedział jak to wszystko będzie wyglądało. Słyszał o jakiś tatuażach i testach, ale to tyle. Trzeba przyznać że trochę się stresował tego dnia. Miał małą nadzieję że ktoś wybierze mu kamus, za niego. Niestety, to był własny wybór. Garcia nie chciał być odpowiedzialny za taką decyzję, co dziwne, bo to dotyczyło jego przyszłości. Przed tym dniem zapoznał się z różnymi kampusami. Jakoś ciągnęło go do zielonych. Nie miał pewności czy aby na pewno tam pasuje. Jednak trzeba się było zdecydować. Posłuchał więc głosu serca i umysłu (które wyjątkowo się ze sobą zgadzały) i wybrał Jeran. Musiał wymówić słowa przysięgi, a gdy zrobiono mu tatuaż, poczuł dziwnie miłe uczucie w środku. Już wiedział, że dobrze wybrał.

-Laura Garcia- Matka Paulo, cudowna kobieta. Miała zmienną pracę, raz była sprzątaczką, raz pokojówkę a innym razem sprzedawała jedzenie na targu. Aktualnie jest kucharką w jakiejś szkole podstawowej. Wychowywała samotnie syna, zawsze go wspiera i wierzy w jego sukces
-Jose Angelo- Tak chyba miał na imię, typek, którego ojcem nazwać nie można. Bo co to za ojciec który zostawia swoje dziecko? Prawdopodobnie był czarodziejem półkrwi. Więcej nie trzeba o nim wiedzieć

● Kocha śpiewać i tańczyć, ma melodyjny głos, i potrafi zagrać na gitarze (bez szału ale jakoś jest) kiedyś się zastanawiał czy by nie pójść na sztukę, ale postanowił zostać przy swoim początkowym planie.
● Potrafi doceniać małe rzeczy (dlatego, że dużą część swojego życia żył w w biedzie)
● Za nim się dowiedział o tym że jest czarodziejem, chciał być zawodowym piłkarzem i grać w Barcelonie.
● Jego miłością są mugolskie płatki z mlekiem
● Jego marzeniem jest zostać podróżnikiem, poszukiwaczem skarbów, czyli po prostu magicznym archeologiem, a także pokój na świecie. To pierwsze chyba łatwiej wykonać
● Jest wegetarianinem, nie czuje się dobrze z tym że musi jeść coś co żyło i czuło tak samo jak on.