Urodził się podczas strasznej ulewy, w złym dniu i o złej porze. Choć, jego największym grzechem i tak był fakt, że przyszedł na świat jako syn Bartolomé Bañuelosa.
Małżeństwo jego rodziców było aranżowane, z resztą tak samo jak dziadków i pradziadków. Od wiek wieków ich ród starannie dbał o zachowanie czystej krwi, wierząc, że reputacja potężnej, magicznej rodziny uchroni ich od wszelkiego zła i zapewni dobrobyt. Cóż, nie tym razem…
Jego matka była artystką, frywolną duszą, którą skuto w łańcuchy oczekiwań. Dlatego wcale nie miał jej za złe, że wolała go nienawidzić niż kochać. Właściwie, nawet go to cieszyło. Gdyby obdarzyła go miłością, cierpiałaby od dnia jego narodzin. Musiałaby biernie przyglądać się jak tradycja wydrze z jego piersi serce nim ten zdąży pojąć co traci.



Potrafiłby żyć w tamtym świecie, tym bez emocji. Ale nie, jego kochana matka postanowiła swoje ostatnie tchnienie, swoje niespełnione marzenia i wiarę w lepsze jutro, zostawić jemu. Jedynej istocie, która nie przejmowała się ani jego chłodnym spojrzeniem, ani ojcowską krytyką. Ignacio był jego odwrotnym obiciem. Oddychał pełnią płuc, zachwycał się najmniejszych pięknem jakie napotkał. Naprawdę przypominał ogień, jasny, odważnie iskrzący nawet w mroku.



Późniejszych wspomnień pozbawił go wezwany przez ojca amnezjator, przez co jedyną pamiątką po tamtym dniu została szpetna blizna. Według oficjalnej wersji zostali zaatakowani przez eteotetla i jedynie cud sprawił, że oboje to przeżyli. Za to plotki szeptane przez służących tworzyły zupełnie inną historię… Ponoć to on na własnych plecach przyniósł Ignacia do domu, wpółprzytomnie mamrocząc o tym jak spalił bestię żywcem.
Ezequiel nigdy nie chciał poznać prawdy o tym, co się wtedy wydarzyło. Pomimo naruszenia pamięci, Ignacio od tamtej chwili patrzył na niego zupełnie inaczej. Z niepewnością podszytą czystym lękiem.



Nauka w Durmstrangu zmieniła go z wygodnickiego paniczyka w prawdziwego mężczyznę. Tam nie liczyło się jego nazwisko, nie musiał dbać o swój wizerunek idealnego syna. Skupiał się jedynie na ciężkim treningu, zarówno tym fizycznym jak i rozwijającym jego magiczne zdolności. Właśnie dzięki temu był wstanie w końcu odszukać pośród swoich wyuczonych masek, samego siebie. Bo o ile można powiedzieć, że przez wcześniejsze lata Ezequiel spełniał konkretną rolę, wykazując się mistrzowską grą aktorską, dopiero po ukończeniu Durmstrangu zaczął po prostu żyć.



W Paracas rozpoczął się kolejny rozdział jego przedziwnej przygody na tym świecie. Z jednej strony wrócił do domu, swojej złotej klatki. Z drugiej poznał słodki smak wolności, był zupełnie innym człowiekiem.
Pomimo upływu lat ciągle dryfuje między tym kim powinien, a kim chciałby być. Odpowiada mu jednak owy stan swoistej stagnacji. Wbrew pozorom, przez tyle lat zdążył się zżyć z swoją rolą czekoladowego księcia.

Znudzony – teoretycznie można zamknąć go w tym minimalistycznym opisie. Jednak, jak powszechnie wiadomo, teoria nijak się ma do praktyki.
Ciężko mu zaimponować, odgórnie narzucone świętości nic dla niego nie znaczą, nie okazuje szacunku niemal niczemu i nikomu. Ot, doskonale wie jak wysoko jego nazwisko stawia go ponad resztą szarego społeczeństwa. Większość ludzi traktuje jak pionki na szachownicy. Jedne są bardziej istotne i zasługują na poruszanie oparte na strategii, inne po prostu poświęca kierując się zwykłą zachcianką.  
Na oficjalnych spędach zachowuje pozory dżentelmena. Twarda, ojcowska ręka nauczyła go odpowiednich manier. Niestety lub stety, gdy publika choć na chwilę odwraca wzrok, magicznie zapomina o ogładzie. Ah, ileż to razy wysłuchiwał jaki to jest bezczelny i okrutny… On sam twierdzi, że to zwykła szczerość. Być może zimna i bezwzględna, aczkolwiek nadal mieszcząca się w ramach swojego znaczenia.
Można porównać go do ostrego, orientalnego przysmaku. Przy pierwszym skosztowaniu zraża swoim cynizmem i arogancją. Przy ponownych próbach zaczyna się dostrzegać coś więcej, jego czarne poczucie humoru, talent do manipulacji czy choćby poniekąd często irytującą umiejętność trafiania w samo sedno. Jest mistrzem w brutalnym otwieraniu oczu.
Nie posiada przyjaciół, ma za to sojuszników. Osoby, które jakimś cudem nie są mu tak obojętne jak cała reszta. O dziwo, dla tych wybitnych jednostek - pomijając notoryczne kąsanie ironią i drwiną, jest całkiem miły. I przede wszystkim lojalny.
To człowiek pełny sprzeczności. Jest zimnokrwistym draniem, któremu spod skóry dość często wygląda agresywny choleryk. Oczywiście, jak na dumnego, czystokrwistego czarodzieja przystało, nie boi się pobrudzić sobie rąk. Walka czy to na różdżki, czy na gołe pięści – zawsze jest przez Ezequiela brana na poważnie. Jeśli chce kogoś zranić, nie warto liczyć na jego litość.
Do tego jest skończonym hipokrytą, indywidualistą i kimś, kto dalej nie zdecydował jaki odcień szarości ma jego serce. O ile w ogóle je ma…

Wspomnienie tamtego dnia jest chaotycznym zbitkiem obrazów. Po testach był zmęczony i jak zawsze znużony, więc postanowił ubarwić sobie wieczór. Znalezienie odpowiedniego dostawcy zajęło mu niepełny kwadrans, w ciągu kolejnej godziny nieoczekiwanie wzrosła jego popularność. Cóż. Tamta noc była dzika, mieniła się rzucanymi na oślep fajerwerkami i smakowała mieszanką angostury z linggisem.
Świadomość odzyskał dopiero późnym popołudniem, więc omal nie spóźnił się na Noc Przydziału. Suchość w ustach sprawiała, że przez połowę ceremoniału ściągał groźne brwi, a po swój kamień z runą Uruzu sięgnął, bo ten jakby się do niego uśmiechał… Potem poszło już z górki, wpatrywał się w dziewczynę przed sobą by naśladować jej ruchy. Otrzymał tatuaż, później wyraźnie tanio zdobioną książeczkę. Najgorzej było słuchać stricte ślubowania, głosy odbijały się echem w jego świadomości. Ledwo tam ustał, był trupio blady, ręce mu drżały. Dlatego skupiał się na dalszej obserwacji wcześniej wspomnianego dziewczęcia, a raczej tej części jej ciała, gdzie plecy traciły swą szlachetną nazwę.
Całe szczęście w ramach zadośćuczynienia za te tortury, na końcu czekała go wystawna kolacja. I swoją drogą, nie wybrał najgorzej. Jeśli miał jedynie trzy opcje do wyboru, Uruz najbardziej mu odpowiada.

Bartolomé Bañuelos – ojciec, spadkobierca rodu, główny zarządca ich czekoladowego imperium. Człowiek bez duszy, oddany w pełni roli jaką przyszło mu pełnić.

Lucila Bañuelos – niegdyś sławna aktorka, grająca między innymi w kultowym Cuzco. Zakochana w sztuce wszelakiej, założycielka fundacji wspierającej młode talenty. Zmarła w wyniku komplikacji po drugim porodzie.

Ignacio Bañuelos – młodszy brat, z którym nie utrzymuje kontaktu. Mimo to, w dziwacznej konspiracji śledzi jego poczynania i stara się go chronić.

● jako rodowity Peruwiańczyk posługuje się płynnie językiem hiszpańskim, keczuą i ajmarą, poza tym w stopniu zaawansowanym przyswoił język angielski, norweski i francuski
● ma obsesję na punkcie swojej kondycji: przed świtem biega, wieczorami wykonuje serie ćwiczeń siłowych
● eksperymentuje z alkoholem i narkotykami, o dziwo się od nich nie uzależnia
● przez wzgląd na matkę jest obeznany w dziedzinie sztuki
● tradycjonalista, lubi stare horrory, jego ulubioną książką jest „Moja droga” Williama Sharkera
● jeśli komuś wydaje się, że jest od niego lepszy - albo daje mu pysk, albo katuje pseudo intelektualną papką aż do momentu, w którym jego ofiara zaczyna mylić czerń z bielą
● po studiach czeka go aranżacja małżeństwa, więc głęboko zastanawia się nad przedłużeniem swojej edukacji - pewnie gdyby nie duma i ambicja w kółko powtarzałby pierwszy rok
● jest osobą, której warto się trzymać - szasta kasą na lewo i prawo, bo niby kto mu tego zabroni
● zawsze wygląda elegancko, nawet jeśli ma na sobie zwykłą koszulkę
● przez to, że zawsze miał słodyczy pod dostatkiem, to mu się znudziły i teraz za nimi nie przepada
● planuje wytatuować sobie na kręgosłupie symbol wspinającej się iguany