Jeśli u takiego można śmiało powiedzieć flegmatyka występuje coś takiego jak lecenie gdzieś ile sił w nogach, to tak się teraz stało. Wiadomo, wyjście o tak później godzinie z łóżka wcale mu się nie uśmiechało, ale to i tak było lepsze niż walczenie z myślą, że ta uśmiechnięta papala mogłaby komuś powiedzieć o nim o parę słów za dużo. Jego starannie pielęgnowany, niczym najdroższy brylant sekret ujrzałby światło dzienne i co wtedy? Tułaczka wśród głosów pogardy? Nie zamierzał do tego dopuścić, nawet jeśli miałoby się to kłócić z jego naturą samotnika. Założył więc spodnie, bardzo powoli, unikając bólu po ostatnich obiciach z imprezy integracyjnej, po czym wyszedł w nieznane. Chciała go zobaczyć w tej świątyni miłości? Dziwne, wolał nie pytać dlaczego. Poszedł, a od progu trudno mu było ją dostrzec. Nie to, by ona tak się dobrze schowała, po prostu on do bystrzaków nie należał. Minęła chwila, zanim przeszedł pomiędzy stolikami i usiadł przy Em. Zapach roznoszący się w powietrzu drażnił go, zmuszając do nie patrzenia na nią jak na ostatniego potwora. Pewnie dlatego tu chciała się spotkać, by usłyszeć od niego coś więcej niż parę ostrych słów ostrzegawczych. Niestety, jak na razie tylko takie były w planie. On jako długotrwały obserwator i odludek był nawet w takiej atmosferze nieufny. W końcu jeśli chce go omamić to czy powinien jej na to pozwolić? W dodatku co jeśli ta woń postawi do pionu nie tylko jego męskość, ale też wyobraźnie? Strach się bać jak po zdarzeniu wyglądałoby to miejsce.
Siedzieli przy tym samym stole, lecz on wzrok utkwił w swoich dłoniach. Nie wiedział od czego zacząć jak zawsze gdy w grę wchodziła rozmowa z kobietą. Gdzieś z tyłu głowy miał obraz pobitej blondynki z Beauxbatons. Była jego koszmarem, zatrzymywała jego każdą drogę do szczęścia. Nawet teraz gdy wszystko nie było jednoznaczne była przy nim.- Jestem. Możemy zacząć? - Powiedział, ciągle tworząc swoją kolejną wypowiedź. Co ma jej powiedzieć? Co ona wie? Czego nie powinien jej mówić? Na dobrą sprawę to było zbyt skomplikowane jak na prostego Amado

Nie była pierwszą, która postanowiła pobawić się jego kosztem. Był na to odporny. Widział to w barwach szarych, pospolitych i na tyle zwyczajnych, że aż niewzruszających. Przenikało to przez jego życie, było eteryczną kanwą codzienności od której tak wszyscy zwykli uciekać. On za to topił w niej każdą kolejną kreskę dnia, każde słowo, które kolejny dzień z impetem wycierał, pozostawiając tylko bruzdy w eterycznej płótnie jego osobowości. Tworzywie twardym na tyle, by znieść parę wymazań, ale nie odporne na najmniejsze rozdarcie. Przez to też własnie mówił nie patrząc na rozmówce, ociekając od jego ciekawych spojrzeń, szukających w głębi oczu odpowiedzi czy zagadki za którą można by dostać miliony w złotych penarach. To wszystko było trudne, a teraz miałby tak po prostu o tym mówić? Oczekiwała zbyt wiele jak na siostrę jego znajomej, która o nim wiedziała tyle co widziała zdjęć w czarodziejskiej szafie. Czym, co wraz z Arianną odeszło i nie powinno być wspominane przez nikogo.
Spojrzał na nią, gdy zaczęła kpić z jego nietypowego sposobu wypowiadania się. Owszem miała przewagę, mógłby ją prosić, ale kim by był gdyby przyszło mu to łatwo? Na pewno nie sobą. - Sam nie wiem, muszę pomyśleć. - Stwierdził już do niej, nieco pewniej. Oczywiście nie na tyle, by zabrzmiało to godnie wypowiedzi starosty, ale co począć? Jedno potrafią prowadzić konwersacje inni co innego. Najwyraźniej w tej sztuce nie było mu dane być mistrzem.
- Nie to jest ten moment w którym mówię ci byś zapomniała o tym, że mnie znasz. Wiesz dobrze dlaczego, nie muszę ci tego powtarzać jak dziecku. - Stwierdził, robiąc najbezpieczniej jak mógł czyli nie ujawniając ani kropelki za dużo. W tym momencie w jego oczach była dobrym materiałem na szybką znajomość, jednonocną, niezobowiązująca. To pewnie przez tę amortencję z której obecności w powietrzu powoli zaczynał zdawać sobie sprawę.
- Napiszesz się czegoś czy będziemy tak rozmawiać na sucho. - Powiedział jak najprzyjemniej potrafił, co do kumpelskiego "choć się najebać" miało bardzo daleko. Zdecydowanie Che powinien nauczyć Jorge jak się rozmawia z innymi osobami niż znajomi od palenia

Znał lepsze wspomagacze rozmów niż alkohol. W samym Chavin funkcjonowały takie rzeczy, że pewnie na myśl o nich Emerit mimowolnie pojawia się uśmiech na twarzy. Gdyby miał się wspomagać już na wstępie by to zrobił, zanim jeszcze ta rozmowa by się rozpoczęła. On po prostu wolał zająć czymś ręce i mówić sobie w duchu, że dziewczyna po alkoholu zmieni temat rozmowy na jakiś bardziej normalny. W końcu nie jedna kobieta umie gadać o niczym gdy tylko ślina jej odpowiednie rzeczy na usta przyniesie. Paplać jak na jęta. On tym czasem mógłby wszystko potoczyć tak, by nie musiał używać zbyt wielu słów by wiedziała o co mu chodzi i, że nie warto tego tematu drążyć.
- Tego nie powiedziałem. - Stwierdził zastanawiając się jak bardzo dziewczyny w dzisiejszych czasach nie chcą być damami, którym można by pomagać we wszystkim. W sumie to dziwne, bo gdyby on mógł mieć takiego sługę z grzeczności, a nie przymusu, pewnie korzystałby z tego co trochę. No cóż... Kobiety i ich sposób myślenia to nie rzecz którą przyjdzie mu kiedykolwiek zrozumieć jak pewnie większości mężczyzn na tym globie.
- Gdybym tak robił to zapewniam cię tym bardziej nie musiałbym tutaj siedzieć i rozmawiać z tobą. - Stwierdził, widząc sprzeczność w jej wypowiedzi. Jednak czy powiedział to jakoś dosadniej niż zwykle by dziewczyna zauważyła swój błąd? Skądże znowu. On nie chciał wyprowadzać ludzi z błędów w których żyją. Nie jest prorokiem na miarę biblii, który mógłby oprócz posiadania jakiegoś urojonego celu dodatkowo prowadzić za sobą ludzi. On, ot zwyczajny student z problemami jak każdy, choć nieco innymi niż każdy. Zwyczajny do szpiku kości, jeśli ktoś nie drąży tak idiotycznych tematów jak ten po którym ona stąpa. To grząski grunt, uważaj by zbyt mocno w niego nie weszła.
Kelnerka przyszła, czekając na zamówienie. Jorge zamówił piwo miodowe. Odbyło się to oczywiście w taki grzeczny i ułożony sposób, że ktoś mógłby się zastanawiać czy nie czuje się dzieckiem zbyt mocno pilnowanym przez rodziców. Rodziców... Tak, dobry dowcip. On oczywiście z każdego miejsca na świecie ich pozdrawiał, a ojcu życzył jak najszybszej śmierci o ile jeszcze nie zgnił.

Świat trzeba przyjmować takim jakim jest. Bez niepotrzebnego załamywania rąk, chowania głowy w piasek czy szukania igły w stogu siana. To co jest czerwone, nagle nie stanie się przyjemne niebieskie, by na tęczy z jednorożcami odpłynąć do nieopisywalnej krainy dobra i radości. Byli tam, w kąciku zakątka, rozmawiali. Inni kręcili się, równie dobrze mogli ich podsłuchiwać. Nawet światło nie było na tyle marne, by zasłaniać ich twarz. Nic wiec dziwnego, że Jorge ważył słowa jak tylko mógł. Nie był wprawnym rozmówcą, jednak wiedział czego nie chce powiedzieć. To już mu dawało jakieś pole manewru. Mizerne, bo skonstruowane na czymś czego w rezultacie osiągnąć nie chce. Na lepsze nie było go stać. Jej za to prosto przyszło ocenić do, znaleźć rywala. Kogoś, za kogo się nie uważał, w końcu rozmowa nie polega na konkurowaniu. Przynajmniej tak sadził.
Czekał aż ona zacznie snuć domysły, mówić więcej niż on co wcale nie było trudne. Niestety to nie Zoey, która każde słowo zamieniała na dziesięć kolejnych, Augustus który w swoich wypowiedział tonął, Sissy z którą nawet milczenie było miłe czy Che, który po prostu szczędził w słowach nie czynach.  Ona była na swój sposób inna i musiał stworzyć z nią nić porozumienia, zanim przystąpi do poważniejszej konwersacji. W końcu kto wie czy celowo nie wyjdzie po ich rozmowie i nie powie o nim tubylcom, tylko po to by mieć z tego jakieś zyski? Była mu obca, nie powinna się spodziewać potoku słów zakrapianego komplementami.
- Mam powód dobrze ci znany. Tu patrzą na to inaczej niż we Francji. Nie dziwie im się. To naturalne, że to co nienaturalne trzeba wyplewić, by nie zapuściło korzeni. - Mówił, zastanawiając się jak bardzo musi ważyć swoje słowa i jak bardzo nie chce się w nich zapętlić. Na dobrą sprawę nie potrafił rozmawiać. Tworzył wypowiedzi, to wystarczało do porozumienia się. Trochę to głupie, ale prawdziwe. Dziewczyna będzie miała nie mały orzech do zgryzienia by wyciągnąć z niego coś więcej niż tabun pustych słów.

Ona nic nie rozumiała. Człowiek nie rozumie zagrożenia dopóki ono realnie nad nim nie wisi. Była szczęśliwą posiadaczką swojej tajemnicy o której nie wiedziało większość absolwentów Beauxbatons. Mogła żyć z tym swoim ogonem gdzieś tam ukrytym. W sumie Amado o genetykach wiedział tyle, co mu powiedziano o jasnowidzeniu. Nie był orłem, nawet jeśli miał więcej potencjalnego czasu na naukę niż inni. Tak więc teraz, gdy dziewczyna zaczęła mówić jego tokiem myślenia, widział w niej jeszcze normalniejszą dziewczynę niż zawsze. Taką, która broniąc "swojej rasy" mogłaby go skazać na wieczne potępienie. On znał takich ludzi. Bezwzględnych, nietolerancyjnych, zamkniętych w swoim wąskim świecie normalności. Kto wiedział jaka ona jest? Jorge za Arianne i jej milczenie mógłby oddać rękę, lecz w przypadku jej siostry nie było to już takie oczywiste.
Patrzył na kelnerkę, która równie zgrabnie podała im zamówienie, co usunęła się do dalszej pracy. Męski instynkt to jedyne co mogło go teraz oswobodzić z kajdan jego osobowości. Patrzył na ruchy kobiety, a słowa z ust Emerity jednym uchem wpadały, by kolejnym wypaść. Zabawne nie? Instynkt nawet nad chęcią przetrwania bierze górę. Wszystko, by popatrzeć na zgrabne nogi tubylczych kelnerek.
- Tak. - Odpowiedział zapatrzony. Dopiero po chwili, gdy kelnerka zniknęła z widoku, odwrócił się do towarzyszki. Nie wiedział co powiedzieć, tym bardziej nie wiedział co powiedziała dziewczyna.- Posłuchaj, skończmy ten temat co? Po prostu postaraj się rozmawiać o tym. Na prawdę jest to dla mnie ważne. - Stwierdził, przechodząc do zakończenia tego niewygodnego tematu. Choć może właśnie w jego interesie byłoby ciągnąć go na tyle długo, by dziewczyna była pewna, że nie watro o tym paplać? Wolał nie dopuszczać do siebie takiego scenariusza.
- Od kiedy studiujesz na uczelni? Dopiero niedawno cię zauważyłem. Sądziłem, że jako dorosła będziesz studiować w rodzinnym mieście. - Mówił, trochę sugerując się tym co wiedział o jej siostrze. Na dobrą sprawę nie miał na jej temat opinii, nigdy nie przyszło mu rozmawiać z nią dłużej niż parę sekund, gdzieś przelotnie. Kłamał, ale czy komuś to przeszkadza, jeśli ma to zawiązać pomiędzy nimi jakąś nić porozumienia?

Jorge wypytywać? No nie koniecznie. Widać, że dziewczyna nie zna chłopaka. Błądziła gdzieś w świecie wyobrażeń o nim, widząc go w odważnych i jakiś upartych kolorach, tym czasem rzeczywistość opiewa tylko w różne rodzaje szarości. Te ciemniejsze, w których najczęściej Amado się znajdował i te jaśniejsze, które ze swego rodzaju zaciekawieniem obserwował. Rysował, przenosząc to w grafitowe sceny, budując miasta o metalicznym połysku w których jego umysł mógł zabłądzić wśród ciemnych uliczek. Czasem zastanawiał się czy Sis w cieniu swojej ślepoty widzi świat w ten sam sposób. W odcieniach kolorów, które stanowią ich sens, a nie formę. W końcu po to niebo jest niebieskie, by uspokajało, by niosło ze sobą wszędzie te samą wieść spokoju. Tak samo woda. Powietrze pozostaje bezbarwne, obojętne, głuche. W swej naturze niezaburzonej ciche. Niewidoczne. Słońce żółte, prosi o to, by je wielbić. Daje radość, suszy piaski pustyni do swojej barwy, by każdy wiedział, że wśród żółtej ziemi najprościej je znaleźć. Wszystko się zgadało, ten ład był częścią myślenia Jorge. Sprawiał, że rzeczywistość była czymś więcej niż oglądaniem się za ładnymi kobietami czy obijaniem mordy. Swoją drogą kobiecie niczego nie brakowało, jak zawsze inna musi ja oceniać, krytykować, by czuć się lepiej czy nie wiem co jeszcze. Pewnie dlatego piękne właśnie kobiety są dla mężczyzn, bo gdyby były dla siebie, to nigdy nie osiągnęłyby jakiegokolwiek uczucia spełnienia i zadowolenia w tym szaleństwie. Wyobrażasz sobie przez to ciągłą depresje? Chyba nie jedna wolałaby zostać dziwką niż w czymś taki trwać.
- Zmienia, jeśli pytanie należy do retorycznych. Dlaczego miałbym ci ufać, odpowiadać? - Powiedział, pomiędzy słowami w pytaniu stawiają znaczące przerwy. Zacinał się, błądził. Próbował wybrnąć z tego gówna, które sam tu przyniósł. Zaczynał żałować, że spotkał się z kimś tak bardzo naciskającym na to o czym nie ma pojęcia. Gdyby wiedziała, że kolejna wróżba będzie jej śmiercią, dalej by z nim rozmawiała? To zawsze najbardziej go zastanawiało. Ci ludzie po prostu nie wiedzieli na co się narażali, zamieniając z nim kolejne słowa. Był potworem, powinni go unikać tak samo jak dżungli czy szlajania się ciemnymi uliczkami w sobotnie noce. Tu nie było różnicy. Czy na prawdę tak trudno to zrozumieć?
- To, że przyszedłem z tobą rozmawiać nie oznacza, że będę tańczyć jak mi zagrasz. - Powiedział odważniej. Wiedział, ze jeśli teraz nie uzmysłowi jej tego, że ważniejszym jest dla niego zachowanie tajemnicy niż rozmowa z nią, to zacznie iść w to bagno dalej. Taplać się w nim, niczym w jakiś leczniczych źródłach. Czekać na zbawienie, które nie nastąpi, za to jadowita wąż czy żaba w dupę ją ukąsi. Rzeczywistość jest brutalna, powinna się z tym liczyć.

Co za różnica ile czasu minęło? Nie widzieli się dni, miesiące, lata, a wszystko wokół było niezmienne. Tak, jak mury tej szkoły, mroczne i nieprzeniknione. To, że oboje nie do końca byli dla siebie tacy jacy mogliby być nie miało nic związanego z czasem. Gdyby spotkał ją po dniu bycia na uczelni odczułby dokładnie to samo co teraz. Mówiłby bardzo podobne, a może wręcz te same słowa. Patrzył na nią jak na osobę, której pod żadnym pozorem nie można zaufać. Kto wie, może wspomnienie jej siostry żyłoby w nim mocniej, nie mogąc pozwolić mu na przyjście do tak jednoznacznego lokalu. Wspomnienie osoby, która choć nie była dobra, to rozumiałaby go i na pewno nie chciałaby, by spotykał się nawet w tak konkretnej sprawie z jej siostrom. Może byłoby prościej? Jej ciemne oczy przeszyłyby młodszą, mówiąc więcej, niż on przez te kilkanaście minut spotkania. Nie ma co się jednak na tym dłużej rozchodzić. Skoro się nie stanie, Jorge nie powinien się w tym zatracać. Nawet na moment.
Odwlekanie od samotności w jej przypadku równało się chyba wyłącznie zaciągnięciem za włosy do sypialni, by na chwile mogła się cieszyć z swoich ostatnich nastu lat. Jorge znał takie jak ona. Rozgadane, zaborcze, lekko egoistyczne, ale w tym wszystkim chętne na to, co nowe. Nie zagłębiał się czy są takie na pokaz, czy sprawia im to przyjemność, a może po prostu ktoś je tak wychował. Były dla niego setnymi osobami które spotykał na swojej drodze. Traciły blask w jego oczach, gdy coraz bardziej chciały go sobie podporządkować. Czy na prawdę był tak niegrzecznym chłopcem, że potrzebowały mieć go na sznureczkach niczym lalkę w ich urojonym teatrze?
- W takim razie nie mamy o czym rozmawiać - Stwierdził oschle. Nie chciał jej zapewnień. Gdyby zaczęła nimi sypać, tym bardziej nie uwierzyłby w jej dobre intencje. Czy tak trudno zrozumieć, że on nie szukał w niej zaufania? Była tylko dziewczyną o delikatnych rysach twarzy, pociągłą twarzą i ciemnych jak noc oczach. Kimś mogłoby być mu dobrze na innym polu niż w którym teraz się poruszali.
- Gdyby ciebie przystojny chłopak zapraszał w tak subtelne miejsce również być nie odmówiła. - Stwierdził najnormalniej w świecie, jakby to było tak oczywiste jak nie przyjęcie bawełnianego swetra od babci na wigilię. Wtedy nie robi różnicy, że masz ich już chyba z tysiąc, bo na każdą okazje dzierga dokładnie ten sam.
Jej pytanie trochę go zafrasowało. Musiał pomyśleć, choć w głębi duszy znał już odpowiedź. Nie minęło parę sekund, gdy znów wróci do swojego wycofanego sposobu wypowiedzi. -Tak.

Czas to pojęcie względne, każdy widzi je inaczej. Jak to mówią: punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Dla niej to był czas do wykorzystania. To jednak nie należało do ich znajomości. Nie mieli dane się widzieć zarówno dwa dni temu, dwa miesiące temu jak i dwa lata temu. Mieli czas, ale tak na prawdę go nie mieli. Czyste złudzenie. Dla jednego szklanka  jest do połowy pusta, dla innego do połowy pełna. Tu też tak było. Dla niego ta pusta była znośna. Ciemna, zaklęta w stereotypach, marzeniach i nadziejach. Dla każdego to co lubi. Wystarczy tylko spojrzeć na czas jak na przedział w którym coś się działo. Bez rozmyślania jak by było gdyby inaczej spędziło się ten czas. To było, teraz czas tworzyć przyszłość. W myślach Jorge to hipokryzja nie? Nie mała, nie duża, lecz w sam raz.
Najwyraźniej nie była taka dobra z natury jak sądziła, skoro drugiego człowieka bez powodu mogła oblać goryczą. Bez żadnego ale, słowa sprzeciwu wobec siebie. Sądziła, że to zabawne? No kupa śmiechu, aż po pachy. Nic tylko wskakiwać do niego, taplać się w nim. Potem by się okazało jak zawsze, że to gówno... Ale czy świnią to przeszkadza? Chlew taki, chlew siaki, chlew owaki. Chlew do chlew. Każdy go lubi. Ty go lubisz. Czy to nie wystarczy?
- Nie przejmuj się, nie będę pisał. - stwierdził, w końcu znał siebie. Było to tak suche co nieśmiałe i trochę wycofane. Wracał do siebie, do swojej kopuły bezpieczeństwa. Ciche, prawie szepczące i mówiące samo przed się o jego sposobie wypowiadania się. Skoro... nie był szalonym, dowcipnym i towarzyskim bad boy'em to czego się po nim spodziewała? Gruszek na wierzbie czy śliwek na sośnie.
- Nie wiem, jak wolisz. - Jej pytanie było dziwne. Fakt, nie myślał o tym jak tu jest, zanim tu wszedł. Jakoś nie specjalnie podobało mu się przychodzenie w takie miejsca z takimi tematami. Z drugiej strony lepsze to niż środek dżungli czy jakaś obskurna rudera na końcu miasta. Za to mieliby się gdzie schować. Wszystko ma swoje wady i zalety. Dualną postać, którą tak często pomijamy. Świat nie jest taki prosty, jest wielobarwny w różnorodne wzory i ozdoby. Błyskotki i udziwniacze, które na dłuższą metę tylko obrzydzają cały glob. Szpecą jak ręka wandala najpiękniejsze zabytki architektury. Życie to czysty wandalizm.
- Czarownice pewnie też błędnie sądziły, że ludzie ich nienawidzą, skoro były palone na stosach. To taki sposób okazywania sympatii. - Zażartował w ten swój lekko cyniczny sposób, który był kwintesencją jego systemu obronnego. Życie to wojna, trzeba mieć w niej dobrą tarczę, by byle cep nie sprzątną ci życia sprzed nosa.

Nie hipokryzja jest potrzebna człowiekowi, a pędzel którym odnowiłby barwy swojego życia. Przejechał starannie włosiem po płótnie codzienności bacznie odznaczając kontury, by razem nie zlewało się to co sprzeczne. Delikatne krople, bruzdy, chropowata faktura. Nawet jeśli miałby być to dyptykt ideału to warto spróbować. Masz racje nikt nie jest idealny, zwłaszcza Jorge. Zamknity, tajemniczy, chroniący się przez innymi jak przed ogniem. Nieufny dla zasady. Chyba jedyna, którą tak starannie pielęgnuje od lat. On jednak nie stara się udowodnić, że jest kimś innym niż na prawdę. Jego autentyczność jest aż przykra, biorąc pod wzgląd jaki jest. Zwyczajny chłopak, a jednak tak bardzo inny od innych. Rozdwojenia jaźni nie trzeba by kogoś udawać. Ono jest potrzebne, by czuć się kimś. By słowa wypowiadanie w kłamstwie dla podmiotu mówiącego były prawdziwe. Były faktami takimi jak to, że ludzie umierają.Tak wiec nie masz co martwić się o Emerit, jest całkowicie normalna kobietą pełną sprzeczności. Szkoda tylko, że Jorge raczej mało ludzi zna i ciężko mu będzie wszystkie jej sprzeczności wyłapać. Tak jak teraz
- Ewentualnie to czarodzieje ukryli się bardziej przez beznamiętnymi mugolami, by siebie chronić. Skoro mamy zakaz używania magi w towarzystwie zwykłych ludzi jest to bardziej prawdopodobne. - Stwierdził, po czym duszkiem dopił swoje piwo kremowe. Takie rozmowy potrzebowały wspomagacza, choć nie sądził, by długo z niego korzystał. Mimo urody dziewczyny nie chciał spędzić w tym miejscu całej nocy. Bałby się, że kolejnego dnia wyląduje związany w jakimś szałasie albo badany w jakieś sali tortur.
- Słuchaj, trochę się tu zasiedziałem. Czas nagli. Wychodzisz ze mną, czy zostajesz? - Zapytał, odliczając sumę za ich napoje i podając je pierwszej kelnerce, która akurat przechodziła obok ich stolika. To nie było trudne, w końcu ich mało romantyczny ton w tubylcach wzbudził pewnego rodzaju zaciekawienie. Czy tak właśnie wyglądała w ich oczach miłość europejska? Jeśli tak, to na pewno bardzo współczuli wszystkim mieszkańcom tego przeludnionego kontynentu.

Nie jest jednym z niewygodnych pytań? Tak ci się tylko zdaje. Jeszcze, gdyby zapytała o to po drodze, to miałby chwile do namysłu. A tak? Przeszli do zakątku prawie w milczeniu, po czym wpierw usłyszał swego rodzaju warknięcie w jego stronę, a teraz to... Może on zmienił nastawienie, ale ona nie zdawała się ani trochę. Niestety trzeba ci wiedzieć, że Jorge nie odczytuje części ludzkich zachowań. Tak było i z tym komentarzem na wejście. Taka już zasługa spędzania większości czasu w swoim towarzystwie. Przez to wszystko miał wrażenie, jakby zaraz delikatnie rozpływające się w pomieszczeniu kolory miały go zaatakować. Sekundy mijały, konieczność odpowiedzi narastała z każdą chwilą, a on stał, patrząc na nią w spokojnym zamyśleniu swoimi błękitnymi tęczówkami. Co miał jej powiedzieć? Nie jesteś już moim wrogiem, więc możemy ze sobą przebywać? Brzmiało jeszcze gorzej niż jego zaproszenie.
-Zadaj sobie to samo pytanie. - Odbił piłeczkę wymijająco z lekkim uśmiechem na ustach, by przypadkiem nie zabrzmiało to jak atak. Usiadł przy stoliku, po czym rozejrzał się po lokalu. Zbliżające się święta wypłukiwały stąd klientów, którzy najwyraźniej te przedświąteczne wieczory postanowili spędzić na porządkach czy innych tradycyjnych pierdołach. Na dobrą sprawę nie interesowało go to, bo nigdy nie był zwolennikiem świąt.
-Jakieś specjalne życzenia co do zamówienia? - Zapytał, biorąc kartę do ręki. Oczywiście nie powaliła go, bo widział w niej same alkohole, więc podjął się zadania zapytania, czy może nie mają do zaserwowania czegoś do jedzenia. Spróbować zawsze można, nie?
Gdy tylko usłyszał odpowiedź, wstał od stołu. Wziął głęboki wdech i jakby przeszyty nową energią, podszedł do barmana i po cichu zamienił z nim parę słów. Z widoczną ulgą na twarzy wrócił. Dopiero gdy usiadł, wszystko z niego opadło.
- Jakie plany na przerwę? Wyjeżdżasz gdzieś? - Zapytał, uznając to za bezpieczny temat rozmowy.

Oj nie powinna się obwiniać, że on taki jest. Każdy ma swoje wady i zalety. Najwyraźniej u niego jedną z tych cech jest nadmierny strach przed drugim człowiekiem. Nic więcej. Masz racje, może Jorge kiedyś nawyknie to tego, że nie każdy chce ko spalić na stosie lub ukrzyżować. Teraz jednak pozostało im tylko być wobec siebie w miarę cierpliwymi, skoro przyszło im spędzać ten wieczór razem. Mimo wszystko Jorge się starał, w końcu gdyby czuł się zagrożony odparowywałby sucho każde jej zdanie, byle tylko rozmowa nie trwała dłużej niż to konieczne. Wiadomo, Carassco nie pamiętała jaki był w Beauxbatons, bo nie przebywała z nim wystarczająco wiele czasu, by mieć teraz porównanie. Powoli jak żółw zmieniał swoje nastawienie społeczne. W końcu nie chował się w sypialni, za książką czy rozmyśleniami, wychodząc czasem z własną inicjatywą. Nie oznacza to jednak, że zacznie skakać ze szczęścia, okrzyknie każdego swoim przyjacielem i wszystko będzie kolorowo niczym w Teletubisiach. Nie dajmy się zwariować.
Jorge nie miała zamiaru tłumaczyć się dziewczynie z tego, że postanowił zamówić im jedzenie. Może nie wyglądało to zbyt normalnie, ale umówmy się, nigdy coś co robi starosta Ansuz tak nie wygląda. Za to gdy kelner odszedł, mogli w spokoju porozmawiać. Teraz ich "rozkosznej" rozmowy nie zakłócał tłum, więc czym dalej tubylec stoi tym lepiej dla nich.
- Nie, za parę dni wyjeżdżam do Lima na drobne zakupy, by na ostatni dzwonek znaleźć się w Hiszpanii. - Stwierdził, co było prawdą. Na dobrą sprawę nie miał jeszcze biletu, ale nie sądził, by odebranie go z dworca było czymś wielkim. Zwłaszcza, że przejazdy są darmowe i w sumie nie rozumiał po co ten świstek papieru. Może to forma ubezpieczenia? W końcu peron jak i tory na najbezpieczniejsze pod słońcem nie wyglądały.
- Po prawdzie wolałbym tam nie jechać, ale co poradzić, gdy matka się nie może doczekać? - Stwierdził na podsumowanie swojej wypowiedzi, wyprzedając jakieś pytania od dziewczyny do kogo jedzie. Nie specjalnie nawet miał co mówić o matce. Wiedział jedynie tyle, że go urodziła i cztery lata temu była chora na białaczkę. Oczywiście można by jeszcze wspominać o tym, że zostawiła go na całe niemal dzieciństwo pod opieką obcej osoby, ale czy na prawdę ktoś inny chciałby słuchać perypetii życiowych Jorge? No nie koniecznie.