Che nienawidził odwiedzin. Nienawidził gości i tego, że krzątają mu się na jego terenie, prawdopodobnie zwabiając co rusz jakieś drapieżniki swoim niedbalstwem, lekkomyślnością i ignorancją. Kiedy ktoś się zapowiadał, albo on kogoś zapraszał, to niby wściekał się mniej, bo przecież obietnic trzeba dotrzymywać, względnie miał nadzieję, że dany osobnik o siebie zadba. Albo chociaż ma na tyle szacunku do ludzi, że po prostu dowie się czegoś o dżungli i nie będzie łaził jak święta cudokrówka uznając, że to przecież zwykła okolica, więc mogę stąpać po ziemi niczym słoń i się z tym durnie obnosić. Cóż, widocznie Roslavets miał w sobie wciąż podkłady nadziei czy wiary w ludzi, których on sam jeszcze nie odkrył, albo raczej po prostu sobie tego nie uświadamiał. Amelka? Tak szczerze to wątpił, aby się zjawiła. Przecież bała się zwierząt, a las tropikalny był ich wylęgarnią. Dlatego nie sądził, że niebawem zapuka ona do jego drzwi. Ich listy uznał za dobry żarcik i przerywnik między podejmowanymi czynnościami, ale zupełnie niczym zobowiązującym.
Wyobraźcie sobie więc jego zdziwienie, kiedy pod koniec męczącego dnia chciał zmontować sobie stolik do holu, a tu ktoś puka! Na początku wziął to za odgłos natury, ale kiedy ten się powtórzył, uznał, że musi sięgnąć po różdżkę i podejść do tych cholernych drzwi. Na domiar złego pogoda wyczuwając jego irytację, po prostu się zepsuła i lunął deszcz.
- Kto do chuja... - zaczął się drzeć w holu, by ostatecznie uchylić drzwi, celując w nieznajomego różdżką i by po chwili się zmieszać, widząc Resendez w białej sukni przed jego domem. Zamrugał gwałtownie i przeanalizował wszystkie fakty, by ostatecznie się cofnąć wgłąb pomieszczenia i opuścić swą magiczną broń. - A, wybacz, nie spodziewałem się. - Coś tam zabełkotał pod nosem, robiąc jednocześnie gest, aby weszła do środka. Zaklęciem przegonił wszystkie ścinki drewna, kłody oraz nóż, ponieważ to właśnie z tymi rzeczami pracował, a teraz zabierały one masę cennego miejsca. - Rozgość się. Co cię tu sprowadza, chcesz się hajtać? - spytał na koniec, gdzie powoli wracał mu animusz. Biedna Amelka!

Nie zauważył jej zirytowanego spojrzenia. Albo po prostu skrzętnie udawał, że go nie widzi. Choć była doprawdy urocza, kiedy się tak złościła! Nie myślał o tym jednak zbyt długo, bowiem chwilowo ogarniał życie dookoła siebie. Kiedy uznał, że jest już całkiem ok, to nawet się uśmiechnął półgębkiem do Amelki. Taki był miły. W przeciwieństwie do pogody i deszczu, który dudnił odbijając się od drewnianego dachu domostwa i liści drzew obecnych dookoła. Che zdawał się jednak już tego nie słyszeć, bowiem to był stały element tego krajobrazu. Tak dobrze mu znany. Jednak nie zamierzał się zastanawiać nad elementami pogody, skoro miał przed sobą piękną pannę w bieli, którą rodzinka próbuje mu opchnąć. Bo z dobrej, czystokrwistej rodziny. Jasne - ładna, fajna, ale żeby zaraz się hajtać? Byli na to jeszcze za młodzi, lecz rodzice obu stron nie rozumieją, że teraz nastały inne czasy i nie trzeba brać ślubu po uzyskaniu pełnoletności. Na szczęście ich nacisk był umiarkowany!
- Każdy się cieszy, że mnie widzi - odparł spokojnie, choć oczywiście była to wierutna bzdura, ale przecież nie zamierzał się rozckliwiać. Lubili go ci, co byli coś warci, reszta była jednym, wielkim gównem, a gównem nie należy się przejmować. Co najwyżej usuwać. - Myślałem, że blefujesz - uciął krótko, rozglądając się po wnętrzu. Było czysto, jak zawsze. Choć coraz częściej rozważał kupno skrzata. Odkąd się wyprowadził, brakowało mu służby, aby dbała o dom! - Oczywiście. Uwielbiam, kiedy kobiety mi się oświadczają, mrr. - Pozwolił sobie na mały żarcik. - Chcesz coś? Mam wspaniały Oszałamiający Napój. Idealny na szalony wieczór. Który możemy zwieńczyć rozbieraną Loterią Bogów, względnie na prawdę i wyzwanie, ale nie ukrywam, że pierwsza opcja jest lepsza - rozgadał się, siadając obok dziewczyny i połowicznie obejmując ją ramieniem. Skręcony był oczywiście twarzą do niej i wpatrywał się w oczy Resendez oczekując odpowiedzi. Taki to z niego amant, hehehs.

No przecież, że znał ją nie od dziś. I był przeświadczony o tym, że blefuje, skoro tak bardzo lubi i tak często tego doświadczał. Ale to był kolejny dowód na to, że kobiety są nieprzewidywalne. Wmówią ci coś przez kilka lat, będą pielęgnować w tobie poczucie pewności, a potem... potem jednym zdarzeniem są w stanie to zniweczyć w pył. "Kto mi dał ciepłą wódkę?!" "Ależ pan zawsze lubił ciepłą wódkę!" "Już NIE LUBIĘ". Tak bardzo znajome! Dlatego słysząc słowa Amelki jedynie wywrócił oczami, by nie zajmować się tym dłużej. Im dłużej by nad tym myślał, tym mniej rozumiał, dlatego wolał nie wnikać. Wolał żyć w przekonaniu, że właśnie ją czaruje jakże niesamowitymi propozycjami, grą na spojrzenia, swą wyluzowaną postawą... oczywiście, że to jej emocje grały tu pierwsze skrzypce. I pewnie gdyby oznajmiła, że pragnie zatańczyć w środku dżungli, Roslavets by ją tam zabrał, choć bardzo by mu się ten pomysł nie spodobał. Niby taki skurwiel, a jednak miewał do ludzi słabość, co było jedną z jego nawiększych... słabości. Przez którą obiecywał sobie, że nigdy więcej, ale rzeczywistość lubiła płatać psikusy.
Zafascynował się zbliżającą twarzą dziewczyny, wzrastającym natężeniem jej zapachu, lecz kiedy się odezwała, jak zwykle wszystko trafił szlag. Nie chodziło o to, aby dziewczyna była łatwa, ale nasz starosta nie lubił też zbyt opornych dziewcząt. Kojarzyło mu się to z nudą, którą było dane dziewczę przesiąknięte do szpiku kości, przynajmniej w jego mniemaniu. Nie lubił nudnych ludzi. Którzy nie potrafią popuścić wodzy fantazji i zaszaleć. Oczywiście nie skreślał niczego i nikogo od razu, tym bardziej Amelki, aczkolwiek z ociąganiem się wstał i skierował do okna, z którego widać było kuchnię. Kuchnia, która dzielnie odbijała krople wody dzięki zaklęciu ochronnemu. Zamyślił się na chwilę, bo przecież... co on w ogóle tam miał w tych szafkach?
- Nie mam nic babskiego. Jeśli nie rajcuje cię Oszałamiający Napój, to mogę jeszcze jedynie zaproponować piwo, wódkę lub tequilę - odparł w końcu, przerzucając ociężały wzrok z kuchni na Resendez, w oczekiwaniu na decyzję. Przekładał różdżkę w dłoni i zastanawiał się, jak działają gentlemeni, ale nie miał kurwa najmniejszego pojęcia. - To co chcesz robić? Zatańczyć dla mnie na deszczu? - wyrzucił z siebie kolejną porpozycję, ale tak szczerze mówiąc, to poprzednie był dużo lepsze!

Co za życie! Wiecznie maltretowany przez kobiety! Biedaczysko... przy odrobinie chęci robiły z nim co chciały. Ale to nic. Póki co żył w przeświadczeniu, że to on jest poskramiaczem złośnic i prędzej czy później tak się właśnie stanie. Tu. W tym przypadku. Póki co jednak trochę powątpiewał w swe śmiałe teorie, które narodziły się w jego umyśle. Wolał więc bacznie się przyglądać dziewczynie, snując plany co do tego, cóż takiego ma jej dać do picia. Czy on w ogóle miał coś bezalkoholowego? Wodę. Woda w dżungli to podstawa. Ale na tym kończyła się jakże długa lista... nie posiadał chyba nawet herbaty czy kawy - nigdy nie miał czasu, aby to pić. Szczególnie w tym klimacie, który był przecież dosyć ciepły, nie potrzebował więc gorących napoi, nawet w zimę. Taki był zahartowany. Co innego, kiedy jechał do ojca do Ukrainy, tam to były mrozy... wtedy najlepsze było grzane piwo, względnie herbata z prądem. Poza tym lubił chłodniejsze klimaty i często żałował, że nie ma w Peru prawdziwych zim. Tylko za tym tęsknił, mieszkając tutaj. Tak to nienawidził Europy, a Ukrainy to już szczególnie. O ojcu nie wspominając. Dla niego to mógł tam zginąć, nie przejąłby się szczególnie. W ogóle żywił ogromną awersję do swych rodziców, ale to nieważne teraz.
Nie zaprzątał sobie tym głowy siedząc w swym domku z Amelią. Uśmiechnął się do niej niejako z ulgą, kiedy w końcu zaproponowała coś szalonego, przynajmniej względnie. Dlatego przestał obracać różdżkę w dłoniach i przywołał do siebie butelkę Oszałamiającego Napoju. Wyglądał bardzo niepozornie, ale miał wielką moc. I przede wszystkim - był schłodzony, to najważniejsze! No, a zaraz potem istotne były szklanki, które również przywołał. To znaczy, on mógł pić i z gwinta, ale podobno kobiety są przewrażliwione na tym punkcie - wolał nie ryzykować. A może nawet sprawiać wrażenie dobrze wychowanego amanta? Nieistotne. Odłożył magiczny patyk, po czym nalał im po szklance napoju. Che bardzo go lubił, bowiem lubił mieć dobry humor w krótkim czasie po spożyciu. Wizje? Też bywały niezłe.
- To za co pijemy? - spytał, unosząc szklankę w geście toastu. Na jej następne słowa prychnął bardzo pogardliwie. - Nie będę tańczyć w deszczu, zapomnij. A nago możesz mnie zobaczyć w innej sytuacji - dodał, tutaj puszczając do niej oczko. No cóż, niech tęskni, hehe.