Nie Zoey. Ona nie cieszyła się na imprezę integracyjną, która swoją drogą miała tak beznadziejną nazwę, że już lepiej brzmiał "przeszczep wątroby" czy inne złożenie biologiczne mogące zainteresować kogoś więcej... Impreza integracyjna odstraszała... Ale to ją w tym intrygowało najbardziej. Cóż takiego wymyślił dyrektor, by nadać temu tak beznadziejną nazwę i zaprosić ich tu? Praktycznie do miejsca, w którym pustka była zbyt wielka?
Zoey oparła się o zimny mur czekając na resztę. Zastanowiła się po co to wszystko uśmiechnęła się do kogoś przelotnie i cieszyła się, że starostą któremu przyszło przy tym pracować nie jest ona, w wyniku czego może sobie postać z boku jak człowiek szczęśliwy, cywilizowany i tak dalej. Czyż nie?
Miłej zabawy - to wyrażenie zbyt złowieszcze, by cokolwiek z tym zdziałać.

Che nie był studentem Ansuz, dlatego nie napracował się przy dekoracjach czy też w kuchni, za co sobie po cichu dziękował. Co najwyżej musiał dostarczyć produkty mięsne, ale że robił to praktycznie cały czas, nie było to niczym nadzwyczajnym. Nie mniej jednak wypadałoby tu chociaż przyjść i świecić przykładem. Dlatego ubrał jeden ze swych strojów określanych przezeń "ludowych" i postanowił zajść do sali balowej, aby choćby nadzorować to wszystko, choć nie do końca był pewien, czy w ogóle było co. Bo kiedy wszedł do środka, wszystko wyglądało... po prostu dobrze. Chociaż czerń i biel, serio? Mało to inkaskie, ale nie przyszedł się tu kłócić, w końcu nie wypadało. Wzruszył więc ramionami, po czym zaczął przechadzać się wzdłuż stołów, co rusz zerkając na wchodzących bądź wychodzących studentów. Spojrzał na zegarek i trochę się zdenerwował, że w środku jest tak mało osób, a przecież listy zapisów były takie długie...
W końcu zrezygnowany oparł się o jakąś ścianę licząc na to, że cała impreza najzwyczajniej się zaraz zacznie.

"No to jestem!" krzyknąłby Seve, gdyby był już w sali balowej. Albo teoretycznie powinien, bo przecież każdy na pewno czeka już tylko na niego! Ale ostatecznie zapewne by uznał, że każdy zwróci na niego uwagę, gdy tylko przekroczy progi korytarza skrzydła południowego. Nie mniej jednak postanowił zadbać o swój wygląd, aby nikt nie był przypadkiem rozczarowany. Rozczarowanie jest najgorsze. Szczególnie jego fanów, dlatego też spędził długie godziny w łazience, a potem przymierzał tyle ciuchów, że głowa mała! Ostatecznie wybrał coś eleganckiego, ale nie ostentacyjnego. Cóż, nie miał pojęcia, cóż to dokładnie za impreza i w ogóle z jakiej to okazji, dlatego postawił krzyżyk przy swojej garderobie tak trochę w ciemno. Ale tak naprawdę to najbardziej powinna liczyć się impreza, czyż nie? Oby tylko przyszedł ktoś sensowny, bo naprawdę nie miał ochoty spędzić czasu w nudnym i niegodnym jego osoby towarzystwie.
Wygląd pomieszczenia był całkiem znośny, choć zdążył obrzucić go nieprzychylnym spojrzeniem, po czym zaczął się rozglądać za jedzeniem i piciem. Ze smutkiem stwierdziwszy, że nie ma tu nic wysokoprocentowego, zabrał się za jedzenie jakiejś przypadkowej przekąski, nie zwracając uwagi na niezbyt imponujące w liczebność towarzystwo.

Dzień dobry, witam, co u ciebie? Emerita zadowolona jak zawsze wkroczyła do sali balowej, w której już czekał na nią piękny książę na koniu. Zaraz poprosi ją do tańca, skradnie pocałunek podczas jakże romantycznego spaceru, a później odprowadzi do pokoju. No wszystko teoretycznie mogłoby się wydarzyć, gdyby nie fakt, iż Carrasco powitała prawie pustą salę. Co to za świat? Jak można opuszczać imprezę? Fakt, zwykle takie przedsięwzięcia mające miejsce w szkole ograniczały się do przemowy dyrektora, muzyki i... na tym koniec. Tak, czy inaczej możliwość spędzenia czasu w większej grupie zawsze jest pozytywnym aspektem, dlatego właśnie nie mogło zabraknąć tutaj tejże osóbki.
Nie przygotowywała się wcześniej przez cały dzień, ponieważ tradycyjnie nie znalazła na to odpowiedniej ilości czasu, ale nie miejmy jej za nieogarniętego i nieumytego człowieka. Co to to nie! Nie wiedziała na jaki strój postawić, co przysporzyło jej lekką zagwozdkę. W efekcie finalnym wybrała marynarkę, pod którą kryła się ciemnozielona bluzeczka pokazująca to na czym panowie zazwyczaj zawieszają swój wzrok. 'No to przyszłam! Bawmy się, albo idźmy się nawalić.' - tak właśnie brzmiał dzisiejszy motyw przewodni Emerity i obydwa pomysły bardzo jej odpowiadały.

Leniwy był. Wstać mu się z łóżka nie chciało, właściwie zalegał po nocy, którą spędził drepcząc po Chavin, a później magicznym sposobem znalazł się w Limie. Odreagowywał przepracowany ciężko tydzień śmiejąc się w głos i ucząc się nowego scenariusza. Kogo miał teraz grać? Kogoś zupełnie innego od siebie? Może tym razem będzie to gangster czarodziej, który wspina się ciężko po szczeblach swojej kariery? Nie dokładnie wiedział, co się będzie działo, ale korzystając z chwili przerwy doprowadził się do względnego porządku,a nawet zainwestował w prysznic. Zaraz potem po prostu począł biec na kochaną uczelnię, która właśnie dziś postanowiła się zabawić... Interesowało go to. Może nawet bardziej niż cokolwiek innego... Przecież dyrektor rzadko kiedy wychodził ze swojej nory ukrycia i prezentował się pośród adeptów magii od tak... Bardzo Augustusa interesowało pod jaką postacią dziś go zobaczą.
Właśnie dlatego tak ochoczo przestąpił progi Paracas po czym zaczął biec mijając kogoś mistrzowsko i wytrącając dokumenty od jednej profesorki, na całe szczęście udało mu się zniknąć za rogiem i zaraz znalazł się w sali, gdzie zwolnił kroku.
- Witam państwa! Przepraszam, że zmusiłem was do tak długiego oczekiwania, już możecie zacząć oddawać mi cześć. - Rzucił głośno lekko się kłaniając. Zaraz podszedł do Seve i Che, co by przywitać ich uściskiem dłoni. A potem mrugnął do dziewczynek, które już były w sali.
A gdzie reszta? Nie wiedzieli,że to może być uderzenie mocne jak grom z jasnego nieba?

Odkąd wstała, a było to stosunkowo niedawno, miała milion rzeczy na głowie do zrobienia i nie miały one nic wspólnego z balem. Gdyby jakiś psycholog chciał się przyjrzeć bliżej temu zjawisku, zapewne stwierdziłby, że CeCe robi wszystko byleby tam nie pójść, ale co oni tam wiedzą.
Z wielkim  żalem zgodziła się przyjść tam całkowicie trzeźwa i wesprzeć swoją przyjaciółkę w jej super odpowiedzialnych zadaniach starosty, w duchu jednak mając nadzieję na to, że ktoś zaliczy wyjątkowo dobrą wpadkę, którą ona będzie mogła uwiecznić i wysłać w obieg. Taka niedobra była, ale co poradzić.
Nie zastanawiała się zbyt długo nad tym co na siebie założy, więc w sukni balowej jej raczej państwo nie zobaczycie. Na nogi narzuciła swoje nieśmiertelne trampki i wybiegła z pokoju chwilę po tym jak otrzymała od Zoey list z zapytaniem gdzie ona jest. Cóż, kompletnie wyleciało jej z głowy, że te wszystkie szkolne imprezy zaczynają się tak wcześnie! Z impetem wlazła do sali po czym rzuciła spojrzenie w jedną i w drugą stronę w poszukiwaniu znajomych twarzy. Najpierw jedna skusiła się na przekąskę, więc kilku susach znalazła się zaraz przy stole z jedzeniem, nabierając na talerz kilka jej ulubionych smakołyków.
- Fuj, Ty tutaj? - skomentowała z niesmakiem, kiedy zorientowała się, że obok niej znajduje się postać Seve'a, którego nie darzyła szczególną sympatią.
- Siema parówy - to z kolei było skierowane do Che i Augustusa, któremu jeszcze chwilę temu odpisywała na wiadomość, dotyczącą utraty jej cnoty. Zaraz potem przeniosła wzrok na naburmuszoną Coccię i wciskając talerz w ręce Santilliana (o boże, jak ona uwielbiała go maltretować!) podbiegła do przyjaciółki, zarzucając jej ręce na szyję i oplatając nogami.
- JUŻ JESTEM ZDZIROOOO! - zaćwierkała radośnie tak na wypadek gdyby dziewczyna nie zdążyła jej zauważyć.

Oczywiście, że zachowała zimną krew! I to wcale nie dlatego, że była starostą. A przynajmniej tak się jej wydawało. Ona po prostu czuła podświadomie, że coś się wydarzy i gdy zamiast zobaczyć dyrektora usłyszeli jego głos, plus stali się świadkami wielkiej zmiany, to drgnął jej wzrok. Nie zdążyła odwitać CeCe, ale złapała ją za dłoń ściskając ją nienaturalnie mocno. Szukała wsparcia i powtarzała sobie w głowie: "to wszystko nie jest prawdziwe". W związku z tym nabrała większej lekkości przy oddychaniu aż wreszcie rozejrzała się, aby ogarnąć zamieszanie i zatrzymała kilka osób, które chyba uwierzyły, że to wszystko dzieje się naprawdę.
- Dobra ździro, trzymaj się. A ja zobaczę co dalej się dzieje. - I może dobrze, że zostawiła Uruzańczyczkę samą, bo ta zaraz zyskała towarzysza w postaci aktorzyny, a Zoey nie miała czasu do niej wracać, bo musiała zobaczyć co się dzieje... I w efekcie jej wzrok dotknął Che, który piął się z jakąś dziewczyną ku przodowi, a reszta? Reszta zaliczała upadki na pokładzie... Bo byli na pokładzie, prawda? Przez chwilę Coccia zaczęła się zastanawiać czy to nie jest siedziba kampusu Jeran i czy to nie stanowi jakiejś retrospekcji?
Szybko zatem poczęła badać teren by spróbować dowiedzieć się czegokolwiek.


Jesli ktoś potrzebowałby pomocy, to Zoey może pomóc!

Chcąc zagłuszyć brak jakiegokolwiek dialogu Emerita rozejrzała się po zgromadzonych. Osoby, które znała i jako tako lubiła, czy tolerowała zostały obdarzone jej uśmiechem. Ruszyła tyłek w stronę przekąsek. Zrobiłaby to od razu po wejściu, ale czasami trzeba zachować się jak normalny człowiek, który codziennie widzi jedzenie. Em sprawdzi tylko, czy podane smakołyki nie są zepsute, albo co gorsza zatrute... Poruszając się w stronę najbliższego stołu posłała szeroki uśmiech do Santillian'a stojącego nieopodal. Dosłownie kilka chwil później ten zrobił sobie z niej poduszkę, żeby wygodnie mu się upadało na podłogę. Nie dosyć, że zgniótł ją swoim cielskiem, to jeszcze wylądowała twarzą na deskach. Deski?
- Co do... - z ust dziewczyny wydobyło się ciche stęknięcie, ponieważ w dalszym ciągu była przygnieciona przez Seva, a na jej rękach pojawiło się kilka małych zadrapań spowodowanych upadkiem, przed którym jako tako próbowała się obronić. Niestety nie udało się, ale na nic poważnego się nie stało. Emerita chcąc zrozumieć co się dzieje, zadarła głowę najwyżej jak mogła. Gdyby tylko teraz stała z boku i widziała taką scenę, to zwijałaby się ze śmiechu widząc kogoś kto wygląda jak niezadowolona foka. Zapewne to jest jedna z atrakcji zaplanowanych na dzisiejszy wieczór, ale czy do cholery musieli rzucać w nią człowiekiem? Zobaczyła Che i Amelię, którzy próbowali poradzić sobie z... żaglami? W panującym chaosie trudno było się odnaleźć.
- Zejdźże ze mnie tłuściochu... - mruknęła z lekkim niezadowoleniem. Gdyby to nie była impreza, to w sumie mogliby tak jeszcze poleżeć, ale Carrasco była zbyt zaintrygowana tym co zaczyna dziać się w tym miejscu.


kostki: 1

Ludzie na szczęście zaczęli się schodzić i choć frekwencja nie była porażająca, to Che wypatrzył parę ciekawych osobników wśród małego tłumku. Przywitał się oczywiście z Augustusem i CeCe, która nazwała go bardzo pieszczotliwie, ale nic więcej zrobić nie zdążył. Nagle zrobiło się ciemno, rozległ się dziwny huk, a niebieskie światło wypełniło pomieszczenie. Skąd tu woda? Statek? Reja? Na Huitza, co tu się wyprawia...
- Co do chuja? - wrzasnął Roslavets, próbując ogarnąć sytuację. Jednak łajba zaczęła się trząść, więc pobiegł szybko na przód, aby ustawić żagle. W ten sposób łatwiej panować nad takim kolosem na wodzie, która zdawała się być dosłownie wszędzie. Wlewała się do ciuchów i otworów oraz oczu. Nie mniej jednak wybrał szybko szot do końca, taki to z niego mięśniak heheheh. Ale zobaczył, że Amelce również świetnie idzie i oczywiście był z niej dumny. Szkoda, że te warunki były takie nieciekawe, z pewnością doceniłby piękny wygląd Resendez i mogliby spędzić ze sobą miłe chwile, ale takiego wała! Che był oczywiście niezadowolony, a to niezadowolenie przemieniał w pracę nad statkiem.

Prawdopodobnie zasnęła, w jednym z kątów sali. Najzwyczajniej w świecie była zmęczona, a impreza była tak nudna, że udało jej się zdrzemnąć na krótką chwilę. To, że nikt nie zauważył skulonej blondynki, śpiącej w rogu sali graniczyło z cudem, a jednak czarne ubrania i odpowiednie oświetlenie zrobiły swoje. Nie ubrała się w nic nadzwyczajnego. Czarna bluza i potargane spodenki w tym samym kolorze wygrały bowiem z niewygodną sukienką. Zapenwne była jedną z nielicznych którzy nie przywiązali najmniejszej uwagi swojemu wyglądowi, ale miała to głęboko gdzieś.

Z błogiego snu, wybudził ją krzyk uczniów. Otworzyła oczy, ale nie spostrzegła nic, głównie przez to, że zgasło wszystkie światła. Fuknęła głośno, będąc w przekonaniu, że jakiś uczeń po prostu coś zmajstrował. Oparła głowę o ścianę i ponownie zamknęła oczy.
-Ciszej debile!- wrzasnęła, gdy dobiegł ją kolejny pisk. Nagle potężny wstrząs, zawładnął całą salą. A raczej statkiem, jak przekonała się po otwarciu oczu. W sekundę przestała być śpiąca i powoli wstała na nogi. Niewzruszona omiotła wzrokiem pokład, by zorientować się w sytuacji. Augustuj niczym ostatni debil, wpadł w ramiona suki CeCe... z kim ona się zadawała? Ktoś wyrżną dość mocno na podłogę. Jedynie Zoey, zdawała się być równie opanowana jak Neva. Zuch dziewczyna! Dostrzegła też Che z Amelią, próbujących poradzić sobie z żaglami i pokręciła z uznaniem głową. Ktokolwiek był sprawcą tego bajzlu, zasługiwał na nagrodę. Niczym istna oaza spokoju, wygrzebała z kieszeni bluzy paczkę papierosów, po czym zapaliła jednego i zaciągnęła się. Była przekonana, że to tylko głupi żart, jakaś wyjątkowo realistyczna iluzja. W końcu kto, pominąłby okazję zmajstrowania czegoś na balu integracyjnym? Sama o tym myślała, ale nie zdążyła porozmawiać o tym z Gemą. Wypuściła dym i uśmiechnęła się, gdy tylko usłyszała grzmot.
-Kto by pomyślał, że ta impreza może być zajebista?- mruknęła.

Augustus nie zdążył się dobrze rozejrzeć, ani zarejestrować momentu, gdy wszystko zaczęło się zmieniać. Nie porozmawiał z żadnym ze swoim kumpli, nie wydawał się być teraz zainteresowany czymkolwiek innym poza sobą, a nagle runął cały świat... Począł się zmieniać i wtem Warren stracił grunt pod nogami ślizgając się na pokładzie(?), aż pobrnął w ramiona dziewczęcia, w którym okazała się CeCe, z którą ostatnio wymieniał niewybredną pocztę.
- Witaj skarbie. To chyba ostatnie minuty naszego życia. Możesz już wyznać mi miłość. - Mrugnął do niej śmiejąc się głośno, bo przecież nie było czym się przejmować ani nad czym panikować. Tak to już czasem bywało, że nawet jeśli chciało się dobrze to wychodziło inaczej... A ten świat, ta iluzja, była zbyt realistyczna. To intrygowało. Właśnie dlatego pociągnął CeCe na bok, gdzieś tam doprowadzając ją do miejsca, w którym mogli złapać się burty. Stąd był również doskonały widok na wszystko co się działo.
Na dowodzącego Che, na Zoey spinającą pośladeczki w apetyczny sposób, na miss mokrego podkoszulka w postaci Amelii i Nevę, która jak zwykle agresją próbowała zwojować świat.
Zacmokał zadowolony czekając na więcej. Ścisnął mocniej blondyneczkę i przyglądał się, przecież nie stało się jeszcze nic złego.
Więcej prosimy...

Zoey gdy tak stała na środku pokładu czując na swoich plecach krzyk innych studentów przewróciła się obdzierając sobie kolano. Mimo wszystko była nadal silna, fala wody oblała ją czyniąc ją mokrym elementem całego rejsu, z którego zaczynała rozumieć co raz mniej. Pragnęła jakiejś zmiany, ale jakimś magicznym sposobem nie mogła wyczuć różdżki, którą włożoną miała za pasek swoich spodni. Później czuła się tak, jakby ktoś celowo ją przytrzymywał nie pozwalając jej wydobyć jednego sposobu na pomoc...
I właśnie wtedy zrozumiała. Jedynym sposobem, aby się stąd wydostać była współpraca. Obejrzała się szybko próbując odzyskać ostrość wzroku, a gdy względnie osiągnęła zamierzony efekt, to rzuciła się do czegoś, czego mogła się przytrzymać i wyprostować się nieco. Wtedy też dojrzała, że ktoś ma o wiele gorsze kłopoty niż obdarte kolana i pobiegła w stronę osobnika, którego określiła jako Jorge'a... Coś było nie tak. Wszystkich atakowano, nie liczyła się już żadna ranga... Ani kapitana, ani starosty. Wciąż tylko współpraca.
Złapała go za ramiona próbując go odciągnąć na bok. Ale że teraz był sinym workiem, to nawet to że był chuchrem niczego nie zmieniało i nie ułatwiało. W końcu jednak udało się jej go jakoś przesunąć w miejsce mniej oblegane i ułożywszy jego ciało prosto na pokładzie próbowała delikatnie uderzać go dłonią w policzki.
- Jorge? Słyszysz mnie? - Wrzeszczała. Ciężko było się przedrzeć przez ten chaos, mimo wszystko jednak próbowała... Cokolwiek zrobić.
- Proszę, proszę. Powiedz, że tak! - I teraz zaczęła się zastanawiać czy potrafi udzielać tej mniej magicznej wersji pierwszej pomocy bez różdżki.

CeCe ostatnio miewała chwile, w których traciła kontakty z rzeczywistością, wiecie stres, przemęczenie, śmiała poczta wymieniana z ziomkiem, którego znała niemalże od zawsze. Takie rzeczy potrafią człowieka wykończyć serio, dlatego kiedy w jednym momencie wszystko się zmieniło, dookoła pociemniało, a statkiem zaczęło huśtać na prawo i lewo, zaczęła się zastanawiać czy przypadkiem nie śni dalej, czy może to jakieś super efekty specjalne, o których nikt nie raczył ich poinformować? Cieszyła się, że specjalnie nie zastanawiała się nad strojem, bo jeżeli miałaby się przemęczyć w jakiejś super kiecce i teraz miałoby ją zalać chyba trochę by się podenerwowała. Tak czy inaczej nie wpadła w panikę tak jak większość osób. W sumie to wielce prawdopodobne jest, ze dlatego iż nawet nie zdążyła ogarnąć co się dzieje, jednak kiedy w pewnym momencie Augustus runął jak długi i wpadł jej w ramiona, doznała chwili olśnienia.
- Co jest kurwa ?!- zareagowała błyskotliwie, rozglądając się czy aby zaraz nie będzie łapać kolejnego, podejrzanie rozanielonego amanta.
- I tak jesteś skazany na mnie przez wieczność, więc nie ma potrzeby. Szkoda tylko, że już nie zdążę zrobić z Ciebie mężczyzny- mruknęła z przekąsem, zastanawiając się czy może lepiej dać mu upaść, bo takie chyba było jego przeznaczenie.
W końcu jednak dała mu się porwać w jakieś w miarę stabilne miejsce, przy którym obydwoje przycupnęli.
- Jeżeli to jest koniec świata to ktoś na górze musi mieć strasznie słabe poczucie humoru skoro Ty masz być moim rycerzem - stwierdziła, łapiąc przyjaciela mocno za ramię, bo znowu zabujało, ah.

Seve oczywiście przywitał się z tymi, którzy go witali, a że nie pamiętam, kto to był, to musicie mi wybaczyć! W każdym razie to się zaraz okaże bardzo nieistotne zważywszy na to, co miało się za chwilę wydarzyć. Zdążył jednak posłać CeCe bardzo wymowne spojrzenie dezaprobaty, lecz kiedy otwierał usta, aby coś powiedzieć, został mu do rąk wepchnięty talerz. Santillian wzruszył ramionami i wyrzucił go gdzieś za siebie - cóż, oby nikogo nie trafił! Zresztą, zaraz po tym rozpętała się dziwna magia, której on nie do końca rozumiał. Hej, był w końcu mugolakiem! I nieważne, że miał za sobą dziesięć lat czarodziejskiej edukacji. Widocznie może ogólnie był mało rozumny, hehs. W końcu wybrał profil sportowy, nie oczekujmy zbyt wielkich fajerwerków!
Tymczasem jednak nie mógł dostrzec już nikogo, bo ciemność i prześwity niebieskawego światła nie były dobrym materiałem pozwalającym widzieć wszystko i wszystkich. W dodatku zerwał się wiatr, dookoła wezbrała woda, a oni... czy oni znajdowali się na jakimś cholernym statku?! JAK TO SIĘ STAŁO?
Seve niczego nie rozumiał i chyba wolał się nad tym chwilowo nie zastanawiać. Chciał po prostu pomóc tym, co wybierali szoty, ale nie zdołał tam dojść, bowiem wpadł na biedną Emeritę, przygwożdżając ją do ziemi. Biedna dziewczyna!
- Sorry no - mruknął niezadowolony, po czym zebrał się, aby wstać. Chwiał się nieco, ale próbował utrzymywać równowagę, co było trudne, zważywszy na odniesione rany wojenne! - Leci mi krew z nosa! Z mojego pięknego nosa! - marudził, widząc na swej dłoni ślady osocza. Tak jakby nagle zapomniał, od czego ma różdżkę. No cóż, bywa.

kostka: 5

Kołysanie, szum wody, co to do cholery jest? Jakby po prostu nie mogli postawić im wielkiego, dmuchanego kurczaka, na którym mogliby sobie poskakać niczym małe dzieciaczki, ale nie... Trzeba przyznać, iż pomysłowość organizatorów przeszła oczekiwania Emerity. Powoli zaczynała widzieć coraz więcej, próbując cały czas zepchnąć z siebie Santilliana, który chyba nie narzekał na poświęcenie Carrasco. Ogromna krzątanina powoli zaczynała się uspokajać, aczkolwiek sporo osób nie mogło jeszcze podnieść się na nogi i udać, że nic się nie stało. Kiedy poczuła ulgę i możliwość nabrania dużej ilości powietrza do płuc ucieszyła się, iż nie musi już leżeć na podłodze jak ten ostatni debil. Podniosła się szybko i rozejrzała po sali, która obecnie zamieniła się w pokład statku. Mogli chociaż zacumować gdzieś ten statek noo. Patrzyła rozbieganym wzrokiem na uczestników imprezy integracyjnej, a tymczasem jej włosy zostały rozrzucone na wszystkie możliwe strony przez silny podmuch wiatru. No ładnie! A ona przecież stroiła się całe dwadzieścia minut! Em dobrze przeczuła, iż nie warto specjalnie szykować się na dzisiejszy wieczór.
- O nie! Krew! Sanitariuszka Carrasco pełna gotowości. – tak Emerita przywitała klocka, który na nią wpadł. Zaśmiała się słysząc jego rozpacz spowodowaną niewielką ilością krwi. – Aquamenti. – zadziałała szybko kierując różdżkę w stronę twarzy Santilliana, a kiedy miał już czystą twarz zlapała go za koszulkę i wytarła tenże piękny nos. – Przynajmniej teraz mamy pewność, że jesteś umyty.

Ledwo co zdążyła uratować twarz Santilliana, a już dostała po twarzy czymś innym. Woda… Wszędzie była woda.
- No kurwa… - to były jedyne słowa jakie zdążyła wypowiedzieć. Uderzona zimną falą mogła spokojnie startować w konkursie miss mokrego podkoszulka. Słyszała pokrzykiwania typa stojącego na tyle daleko, że nawet nie pomyślała o tym, aby dokładniej przyjrzeć się owej postaci. Chociaż odpowiednią rzeczą byłoby przypierdzielenie panu wiosłem w twarz. Ludzie tutaj nie wiedzą co się dzieje, a ten sobie krzyczy zadowolony. Nie tędy droga kochany panie!
Zamieszanie wśród zgromadzonych zrobiło się jeszcze większe. Wszędzie woda. I jeszcze więcej wody. Z każdej strony ktoś mokry próbował uporać się z mokrym pokładem. Może teraz chociaż uda jej się wreszcie zdziałać więcej niż przed chwilą, kiedy tylko leżała nie mogąc zupełnie nic zobaczyć. A może ominęło ją coś istotnego? No cóż… Teraz i tak nie dowie się tego. Rzuciła się do pomocy, ale w tym momencie przykryła ją ogromna fala, która nie miała końca. Z jej ust wydobył się głośny okrzyk z prośbą o pomoc przeplataną przekleństwami w każdym znanym jej języku. Tego było za wiele. Znalazła się niedaleko Zoey, którą również pokryła owa fala. Krzyknęła coś w jej stronę, ale ta zapewne jej nie usłyszała. Spieniona woda w dalszym ciągu błądziła gdzieś na głową Emerity, a ta nie wiedząc co się dzieje zdała sobie sprawę, iż statek na którym się znajdują zaczyna tonąć.
- Toniemy do cholery, zróbcie coś! – zwróciła się w stronę Amelii, która chyba właśnie okładała Amado wiadrem. Usiadła na deskach, gdzie chwilę wcześniej została powalona i nieświadomie przeturlała się nieco dalej, gdzie stali już ci nieco zmęczeni uczestnicy szkolnej imprezy. A mogła zostać w pokoju i leżeć w ciepłym łóżeczku. To był chyba pierwszy raz, kiedy zaczynała żałować, że wyszła z pokoju. Teraz i tak był koniec. Uczucie wzbierającej się wody wzrastało z każdym płytkim oddechem dziewczyny.
- Nie stójcie jak te pachoły! Toniemy. Ja tonę! – wrzasnęła do Augustusa i Che, którzy to właśnie robili sobie przerwę na śniadanie, a ona zaraz zginie. Emerita od razu rzuciłaby się na ratunek innym. Tak właśnie ludzie odpłacają się dobrocią drugiej osoby.
Gdyby Carrasco wiedziała jakiego debila właśnie z siebie robi…

Che nie wiedział co się dzieje. Po prostu próbował wykonywać swoje obowiązki, dlatego wybierał te cholerne szoty, aby statek nie zatonął. W ogóle co to za pomysł, woda i łajba w sali balowej? Nie ogarniał tej magii, to był już chyba wyższy poziom. To znaczy - zdawał sobie sprawę, że tutejsza magia inkaska jest cholernie intensywna, jednak nie spodziewał się czegoś takiego, nawet jak na to miejsce, totemy i artefakty... może za mało wierzył? Może jednak nie był aż tak przesiąknięty czarodziejską aurą tego miejsca? Cóż...
Nie mógł się nad tym zastanawiać, bowiem robiło się coraz nieprzyjemniej. Ciągnął za linę, aby jakoś sterować tym ustrojstwem, ale to już dawno wymknęło się spod czyjejkolwiek kontroli. Bujało jak diabli i ci, co mieli słabsze żołądki przeżywali zapewne katusze... o ile nie byli zajęci wywracaniem się, bo parę osób walnęło o pokład, co zdążył zauważyć kątem oka. Tym, które zalewało się wodą, tak samo zresztą jak drugie. Jeszcze w międzyczasie napatoczył się Augustus, który dodatkowo go szturchał, co Roslavets zwieńczył wiązanką przekleństw. Wolał jednak upewnić się jedynie, że Amelii nic nie jest, po czym zaczął się rozglądać za resztą towarzystwa. Widząc walczące z żywiołem Emeritę i Zoey, chciał coś zrobić, ale nie mógł puścić lin.
- Nie toniecie! To tylko iluzja! - krzyknął więc do nich, aby może je podnieść na duchu? Chuj wie, w końcu nie był instytucją charytatywną ani dobrą wróżką. Ale nie widział innego wyjścia.