Amado teoretycznie również nie miał czasu, powinien się uczyć do sesji i być przybity życiem jak wszyscy wokół. Wybrał inaczej. W końcu każdy człowiek niezależnie od tego co powinien zrobić, może pójść w drugim kierunku. Zapomnieć się, dać sobie czas na wytchnienie. To czasem pomaga. Daje czas na uszeregowanie tych wszystkich informacji, które w trakcie semestru człowiek zbiera niczym dzieci kasztany na jesień. Pozwala doszukać się braków, ale też wyrzucić z pamięci to co mało istotne. W końcu na każdym kierunku są takie wiadomości w niektórych działach, których pamiętać po prostu nie warto. Nie zmieniają absolutnie nic, tak jak chłopak przesiadując długie godziny w takich salach jak ta. Samemu, biorąc czubek nosa za najlepszego kompana.
Sala stu gwiazd była niesamowita, choć jego nigdy to co w gwiazdach ukryte nie pociągało. Patrzył na to raczej jak na sztukę. Zbiór małych punkcików, kropel farby na ciemnym płótnie. Ruszający się obraz prawie jak z magicznych fotografii potrafił go urzec. Zastanawiał się dlaczego czarodziejskie obrazy się nie poruszają. Jakiej farby trzeba by użyć, by taką iluzje ruchu uzyskać. A może gdzieś na krańcu świata ktoś wymyślił zaklęcie, które umożliwiałoby to? Nie wiedział, nie chciał szukać odpowiedzi. Interesowało go myślenie, płynięcie wgłąb swoich wyobrażeń. Gdzie widmo sesji nie istnieje, a czas zatrzymał się właśnie w miejscu. W końcu najpiękniejsze jest to, co jest w głowie, bo tam można ludziom dodać skrzydeł, a z lwa zrobić zwierzątko domowe. Wystarczy tylko chcieć.
- Każdemu się zdarza. - Stwierdził, uśmiechając się w stronę starej znajomej. Nie był to uśmiech życzliwy, pełen emocji i empatii, ale jak na niego całkiem przyzwoity. - Siadaj. Ochłoń jesteś cała czerwona. Chyba rzeczywiście nie możesz żyć bez tych stert pergaminu. - Stwierdził, patrząc na jej zaczerwienione policzki trochę od biegu, trochę do tego zmieszania, które miał wrażenie, że jej towarzyszy. A może to już z oceną z jego strony coś nie w porządku? Nie miał wielu okazji, by oceniać ludzi, nie specjalnie się też w tym lubował, sam nie chciał być oceniany przez kogokolwiek, więc możliwe, że na rozum mu się to rzuciło.

Wszyscy powtarzali nauka, czym ona jednak jest? W praktyce te wszystkie podręcznikowe bzdury nadawały się tylko do spalenia w jakiś rytualny sposób, by już nigdy nie wróciły i głowy dobrym ludziom nie zaśmiecały. Tyczyło się to zwłaszcza każdego kierunku w którym obcuje się ze zwierzętami. Do nich trzeba umieć podejść, a nie bezmyślnie recytować formułki. Nie to, by Amado należał do osób, które znają się na zwierzętach. Gdyby tak było, polowałby razem z Che, zamiast przystrajać sale na posiłki. Oczywiście można powiedzieć, że smoki różnią się od jakiś jeleni w lesie. Nimi jednak w szkole Amado nie specjalnie się interesował, a na studiach wiedział o nich tyle co przyjaciel Brazylijczyk zdołał mu z zapartym tchem powiedzieć. Zdecydowanie za mało, by czuć się bezpiecznie na sali egzaminacyjnej. Co miał jednak zrobić? Zabić się z tego powodu? Chodził na zajęcia, coś tam mu się o uszy obiło. Nie zamierzał niszczyć sobie życia nauką. Fajnie jest poczytać coś w zaciszu biblioteki czy sypialni, ale nie koniecznie z myślą, że kolejnego dnia pisze się z tego egzamin. Jedyne co dobrego mógł dla siebie zrobić to odprężyć się, zapomnieć o tym wszystkim.
- A co mi da to, że będę się stresował. Nic oprócz zmarszczek. - Stwierdził, trochę wymijając odpowiedź na jej pytanie. To nie była wielka filozofia co robił, pod tym względem był taki jak inni. Również się nie uczył, spędzając czas wolny na przyjemnościach. Tu działała zasada, że jedni lubią ogórki, inni ogrodnika córki. Nic prostszego. - Ciekawszym jest raczej jak można być tak zapracowanym gdy za oknami piękna pogoda. - Prawda była taka, że to go nie interesowało, ale zamilknięcie też nie było tym, co pomogłoby ich spotkaniu. Czasem trzeba było powiedzieć coś, by rozmowa się kleiła. Przy byciu takim "mistrzem konwersacji" jak on to czasem zamieniało się w często. Przynajmniej mówił, zamiast chować się do skorupki swojej paskudnej osobowości.
Uśmiechnął się do siebie nie wiedzieć czemu. Może te godziny przedegzaminowej grozy choć raz spędzi przyjemnie? Przydałoby się, nawet jeśli samotność nie jest najgorszym wyjściem.

Był niczego sobie dla niej. Gdyby rozmawiał z Che czy Augustusem mógłby się spodziewać śmiechu i kąśliwych uwag. Chyba w końcu nauczył się czegoś w rozmowie z drugim człowiekiem. Taki rozwój powinien zostać nagrodzony medalem. Choć... To trochę przykre, że po względem kontaktów międzyludzkich jest na poziomie dziecka z autyzmem. Powinien zastanawiać się raczej czemu inni jeszcze z nim rozmawiają, zamiast rozmyślać o kolorach na nieziemiskim niebie. Każdy teleskop pokazywał w końcu innych fragment nieba. Przybliżał go. Jeśli Amado tak spojrzałby na siebie, to może w jedną noc stałby się innym człowiekiem? Wszyscy byliby z tego powodu szczęśliwi. Uczniowie ansuz w końcu mieliby normalnego starostę, Meredith czy Emerita dobrego kolegę, Che kumpla do bicia i picia. Zdecydowanie zmiany by mu się przydały. Jak każdemu. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, nie?
- Widzisz, po sesji przerwa, będzie czas na nadrobienie zaległości. - Zakończył temat tym optymistycznym dla niej akcentem, samemu zastanawiając się jaki to będzie dla niego czas. Nie przepadał za świętami, bo trzeba było siedzieć z rodziną. Miał pojechać do matki? To chyba żart. Jedyna kobieta którą kochał dawno odeszła. Teraz zostało mu wynająć mieszkanie, kupić zapas trawy i mieć nadzieje, że nikt nie wpadnie na pomysł wpaść do niego na odwiedziny.
Z zamyślenia wyrwało go pytanie dziewczyny i to jak bardzo się wierciła. Czy ono było złe? Pytało o niego, więc bariera naglę podniosła się do góry. Choć wiedział, że ona pewnie wie o jego przypadłości, nie chciał jej o tym przypominać. Lepiej więc było rozmawiać o jego odczuciach niż tym kim jest. Choć głos nagle zamarzł mu w gardle, szybko zebrał się w sobie. Nie chciał jej nie odpowiadać, w końcu byli dobrymi znajomymi. Potrzebował takich ludzi jak ona. Byli kanwą bezpieczeństwa. Wiedział, że właśnie w nich mógłby szukać pomocy, jeśli coś by się wydarzyło.
- Każdy tak czasem miewa. - Pogładził ją dłonią po twarzy, odsuwając trochę spięty podbródek od kolan. Wiedział, że ten temat jest niebezpieczny, więc zrobienie czegoś, co odciągnęłoby jej uwagę od niego jest najlepszym wyjściem. Z resztą... Lubił na nią patrzeć. Delikatne rysy twarzy zawsze widział w swojej głowię jako przepiękny, wyidealizowany obraz rodem z szesnastego wieku.- Mógłbym być jak ty, pracowity i ambitny. Nie wyszłoby mi to na złe.

Tak, własne mieszkanie to coś do czego przymierza się wielu ludzi w ich wieku. Także Jorge. Co miesiąc sobie mówi, że poszuka jakiejś pracy na weekendy, przejrzy gazetę, a potem i tak kończy się na leżeniu i udawaniu, że tego nie było. Ni to, by taka sytuacja jaką ma teraz mu odpowiadała. Od po prostu wolał trzymać się świadomości, że zdąży. Gdyby wyprowadzka i obowiązki były dla niego koniecznością, zrezygnowałby z tego już na wstępie. Zawsze tak jest. Lepiej robi się coś dla siebie niż z konieczności. Nawet jeśli chodzi o jedną i tą samą sprawę. Człowiek w swoim tempie lepie myśli i nie przejmuje się, że ktoś mu wtyka nosa w jego sprawy. Dla takich osób jak Jorge, dla których prywatność jest ważniejsza niż większość kontaktów międzyludzkich to szczególnie ważne. Na szczęście widmo osoby, która miałaby mu wtykać się tam gdzie nie trzeba nie istniało, a przynajmniej tak Amado się wydaje...
- Wierzę ci, ale patrz teraz nie jesteś wśród obowiązków. - Powiedział spokojnie, wyczuwając, że wchodzą na bardzo intymną sferę jej życia, gdzie każda omyłka może być czymś tak drażliwym jak w jego przypadku wspomnienie choć słowem o jego inności. Pocieszał jedynie fakt, że mimo wszystko na co dzień dziewczyna była bardziej do ludzi niż on. Mógl mieć nadzieje, że przez to ma większą granice tolerancji i nie prędko postanowi powiedzieć mu jaki jest beznadziejny. W końcu... Tego spodziewał się po każdy. Nawet po niej. Choć nieco mniej, przyznaję.
Delikatnie przysunął się bliżej niej, miał wrażenie, że mówiła coraz ciszej. Ramieniem objął ją, tak ze dłoń spoczywała teraz na początku jej ręku, a reszta ręki znajdowała się delikatnie na plecach za głową. W ten sposób mógł czuć każdy niespokojny ruch. Czy to było u niego normalne? Nie, ale nie bał się dziewczyny, więc mógł sobie pozwolić na niego więcej poufałości. Może rzeczywiście nie specjalnie interesowały go wszystkie jej rozważania, ale te wydawały mu się całkiem przydatne. Prowadziły do jakiejś rozmowy. Takiej w której mógł się czuć bezpiecznie, nie opowiadając o sobie czy czym z nim związanym. Pewnie dlatego właśnie był takim dobrym słuchaczem.