Od dzieciństwa babcia powtarzała Jorge, że powinien jeść kolacje przed dwudziestą, bo to zdrowe, bo taka jest tradycja. Hiszpanie w końcu nie od dziś słyną z przestrzegania pór jedzenia bardziej niż dekalogu. Mają to przekazywane gdzieś z mlekiem matki. Nic więc dziwnego, że blondyn właśnie w stołówce postanowił spędzić czas jaki został mu po zajęciach. Fakt, że siedział z ciemną herbatą i notatnikiem całkowicie nie pasował to charakteru tego miejsca. Przestronne pomieszczenie z długimi stołami aż prosiło o to, by w otoczeniu najbliższych przyjaciół jeść setny posiłek. Amado przez ostatnie trzy lata nauki zdążył wchłonąć atmosferę tego miejsca, jednak wytrwale czekał na przyjście towarzyszki tej "wieczerzy". Teoria brzmiała, że mieli obmówić szczegóły związane z najbliższą imprezą integracyjną. No bo cóż... Skoro już nawet starości powysyłali sobie nawzajem zaproszenia, to nie ma co się obijać. Praktyka jak jednak wiadomo zawsze wyglądała inaczej i dlatego nieco się stresował. Ręce delikatnie mu drżały, a oczy mimowolnie kierował w stronę pobazgranego notesu z eliksirów. Bał się, że rozmowa będzie wyglądać gorzej niż zawsze. Ona będzie mówić, próbując wyciągnąć z niego jakąkolwiek odpowiedź, a on zanim się namyśli już dostanie od niej kuksańca. Mimo paru lat na uczelni nie zdał sobie sprawy, że nie każdy chce go zabić. Myśląc tak o tym jakby to było gdyby potrafił powiedzieć coś więcej niż "nie wiem, pomyśle", siedział jak ta mysz pod miotłą.

Świetną partią? Raczej świetnym słuchaczem. W sumie większość czasu milczał, poddając pod zwątpienie każde usłyszane postronnie słowo. Często notował gdzieś co ciekawsze wypowiedzi. Zastanawiał się czy wydanie książki pt."Sto wiadomości, które można usłyszeć w męskim kiblu" przyniosłoby mu sławę. Szybko jednak wycofywał się z tej myśli, wyobrażając sobie miny jego garstki znajomych. Ewentualnie czyny, na pewno nie zostałby potraktowany jak mężczyzna. Przyszliby do niego z siatami, dzidami czy z czego oni tam słyną i złożyli w ofierze jakiemuś bogu, który tylko czeka na takie niewinne dusze jak on. Nie to, by nie lubił tutejszej kultury. Po prostu wolał swoja. Kojarzyła mu się z ludźmi w tradycyjnych strojach, a nie liściem zamiast bielizny. Wiedział, że to stereotyp, ale zawsze na tyle mu poprawiał humor, że aż czasem było mu dobrze się z tego zwyczajnie pośmiać. Ewentualnie narysować w takim stroju kogoś niezwykle pięknego, niestety o tym jak na razie mógł tylko pomarzyć. Wiedział jakby się to skończyło. Bólem dupy i zgrzytaniem zębami.
Widząc szarpiącą się z klamką dziewczynę, złapał się za głowię. Wiedział, że zła kobieta to niebezpieczna istota. Zastanawiał się przez ten ułamek sekundy, w którym do niego podeszła jak bardzo rozerwie go na strzępy. Ona jednak, najwyraźniej postanowiła tym razem go oszczędzić i tylko delikatnie musnąć w policzek. Potem czekał, gdy ona opowiadała o wszystkim i niczym na jakąś uwagę z jej strony. To, że nie przywitał się z nią należycie, że nie zdjął kapelusza którego nie ma, że rozsiadł się co najmniej jakby by był u siebie. Traf padł na jedzenie. Na szczęście odpowiedź przyszła szybciej niż klątwa wypowiedziana przez nią we wszystkich językach świata. Nie wiadomo w końcu czego na tym Inkoznastwie jej uczą, nie?
- Nie wiedziałem co lubisz, wolałem na ciebie poczekać. - Powiedział tak samo niepewnie jak zawsze, spuszczając wzrok w dół niczym skarcone dziecko. Nie powiem, mistrzem podrywu to on nie zostanie. Uśmiechnął się jednak, wstając subtelnie od stołu.- W takim razie coś specjalnego?- Zapytał, by gdy otrzyma odpowiedź od razu odejść od stołu i wziąć to co sobie księżniczka zażyczy. Taki to z niego rycerz na białym koniu ratujący swoją wybrankę od głodu!

Bycie sobą wcale nie warunkuje bycie kimś dobrym. Przynajmniej znośnym. Natura człowieka wcale nie opiewa w rzeczy dobre. Trzeba potrafić spojrzeć prawdzie w oczy - ludzie to chuje. Już od dziecka, gdy nie są trzymani w normach wychowania szukają guza i zwady. Chłopcy ciągną dziewczynki za warkoczyki, krzyczą na rodziców, obrzucają klockami każdego kto spojrzy się na nich w nie taki sposób jak powinien. W dodatku biegają, wrzeszczą i chcą wszystkiego spróbować. To co dobre najczęściej jest łatwo dostępne, więc ciągnie ich ku złemu. Rzucaniu w okna pomidorami, podpalaniu robactwa czy innym głupotom, które nie zawsze są tak nieszkodliwe. Jorge wcale nie zakłada, że ludzie nagle wcale nie będą chcieli sprawdzać kolejnych swoich urojeń na takim nim. Wcale tez chęć walki z głupotą nie dodaje mu odwagi. Są rzeczy z którymi się nie wygra, wartości o które walczyć nie warto, osoby którym niektórych rzeczy nie przetłumaczysz. Prościej więc cofnąć się w cień, szarość rzeczywistości, gdzie każdy czyn ma inny odcień barwy popiołu, a ocena nie jest tak jednoznaczna i bezlitosna niż w jego głowie. W miejscu gdzie problemy nie są klasyfikowane w dobry i zły sposób, a osoby z rangi niebieskiej, zielonej czy żółtej.
Jorge nieco się zmieszał, gdy usłyszał pierwszą odpowiedź dziewczyny. Spodziewał się, że jak każdy będzie szukała punktu zaczepienia by zrobić z niego debila. Jakoś nie specjalnie zamierzał się tym przejmować. Uśmiechnął się nieznacznie, jakby to miało jakoś sprawić, że dziewczyna wejdzie na inny tor myślenia. Podziałało? To chyba tylko przypadek, że powiedziała parę słów których nie trzeba było już interpretować w negatywny sposób. Poszedł więc po to, co w bufecie wyglądało na sałatkę, sok i jakieś owoce na podwieczorek, po czym postawił talerz i szklankę przed nią.- Smacznego. - Powiedział najzwyczajniej w świecie, nie komentując jej wcześniejszych rozważań.
Obrzucanie kamieniami? Tak jasne, każdy. Zbiera za to hajs i przeznacza za narkotyki. Cenę nalicza od miejsca w które celujesz. Nie trudno zgadnąć które jest najwyżej punktowane.- Wyobraź sobie, że bardziej chcą przyjść na imprezę niż bawić się kamieniowanie dla ubogich. - Powiedział, już nieco pewniej. Wiedział, że w sprawach starostów musi mieć choć krztynę głosu. Po co w końcu komuś starosta niemowa? Z drugiej strony sam się zastanawiał jak to się stało, że znalazł się na tym miejscu. Innej odpowiedzi nie widział niż to, że nie mieli innego frajera by wypchnąć w organizacyjne gówno.- Smitten? Ach tak, rzeczywiście. - Zakończył niezgrabnie temat. Człowiek na dobrą sprawę był mu tak obojętny jak większość tej uczelni.

Zdecydowanie była szczęśliwą posiadaczka planu podążania donikąd. Utwierdzała się w swoim złudzeniu za każdym razem gdy osiągała cel z listy, a w tym czasie Jorge na swój specyficzny sposób korzystał z życia. Zatracał się w sobie, by kolejnego dnia znów sobie przypomnieć jak bardzo błądzi wśród marzeń innych osób. Własnych mu brakowało, nie należał do wizjonerów. Osiągał cele proste, codzienne, całkowicie potrzebne mu do stwierdzenia, że zachował jeszcze resztki człowieczeństwa. On potwór z białymi oczyma gdy tylko jego codzienny rytuał zostanie zaburzony. Ukryta bestia w cele niepozornego ciemnego blondyna. Tylko jego niebieskie oczy, ich głębia zdradzała, jak bardzo skrywa w nich samego siebie. Nikt jednak nie zaglądał się, skupiają uwagę na jego niewinnej naturze. Szukając kolejnego sposobu wyśmiania go, zrobienia z niego błazna. Stańczyka smucącego się przyszłością która nadchodzi nieubłaganie.
Chciała się spotkać z kimś, kogo on pewnie nie znał. Czemu więc siedziała w jego towarzystwie w tej paskudnej sali? Mówiąc mu o czymś, w organizacji czego całkowicie nie czuł się dobrze. Dlaczego to właśnie Smitten tu nie siedział, przynosząc jej słonia w karafce, by była szczęśliwa. Pewnie dlatego, że Jorge nie miał w zwyczaju odpowiadać "jak chcesz". Już wolał nie odpowiedzieć, niż powiedzieć coś czym można się najwyżej podetrzeć. Mimo swojego całkowitego nieobycia społecznego, potrafił czasem stwierdzić coś konkretnego. Może dlatego został starostom? Powiedział coś w nieodpowiednim momencie przy nieodpowiedniej osobie, która uznała go za mądrego? Możliwe.
- Dobra zabawa dla uruzczyków, dla których rozróżnianie zwierzyny jest jak chleb powszedni. Nie wystarczyłyby zwykłe tańce? Eliksiry mogliby wtedy dostawać w jakiś dyscyplinach wygibasów. - Powiedział patrząc na nią swoim zimnym spojrzeniem, cicho ale pewnie. Chciał, by brzmiało to jako konkretne określenie swojego beznadziejnego stanowiska. Zastanawiał się jak bardzo zostanie wyśmiany, jednak mówił słowo za słowem. Ostrożnie, by nie zjeść jakieś myśli. To mu się chyba najczęściej zdarzało.