Szedł, cały spięty i obolały. Już dawno nie pamiętał jak wykładowca od zajęć praktycznych dał im taki wycisk. Zastanawiał się czy ciągle ma te same ramiona co rano, bo teraz zdawały mu się dwa razy cięższe. Jasne oczy wbił w czubki butów, nie patrząc na to kogo mija. Nie sądził by kogoś interesował, z resztą nie miał ochoty w tym miejscu się na dłużej zatrzymywać. Wiedział, że płótna na ścianach są zdradzieckie i szybko może się okazać, że narobią mu więcej wrogów niż zdążył nałapać przez ostatnie trzy lata. Teoretycznie codziennie tędy przechodził, więc nie powinien się przejmować, że nagle postanowią mu spłatać figla, ale... Przezorny zawsze ubezpieczony. Lepiej dmuchać na zimne niż później zastanawiać się na której uczelni kontynuować edukacje. Lubił Paracas i raczej nie wyobrażał sobie, by nagle miał stąd wyjechać.
Poczuł, że nagle jego ramię raptownie odgina się do tyłu z delikatnym bólem. Krok cofa się, a po paru sekundach już wie, że na kogoś wpadł. Cholera... Tylko tego mu brakowało. Spojrzał na osobę swoją ofiarę. Emerit? Tego brakowało. Spojrzał po swoich rękach, jakby miały władze cofnąć czas, po czym przeniósł wzrok na nią.
- Sorry, nie zauważyłem cię... - Wykrztusił, trochę zażenowany całą sytuacją. W końcu nie tak wyobrażał sobie swoje zadość uczynienie. A może dziewczyna lubiła być pukana? Jeśli tak to jeszcze chwila pracy i można powiedzieć, że trafiła pod dobry adres.

Co z tymi kobietami jest nie w porządku? Wszystkie tak samo ułożone, zapracowane, przejęte rzeczywistością. Nieobecne, jakby to życie właśnie sprawiało, że zapominają o rzeczywistości. Czy to nie głupie? Nie to by Jorge był bardziej przytomny, przechodząc z sali do sali, z wykładu na wykład czy z egzaminu do sypialni. No tego nie ukrywał, to była jego błoga codzienność przytłoczona jedynie widmami przeszłości, które dotykały go niemal namacalnymi dłońmi, delikatnie muskając zakamarki jego życia by przypomnieć mu jaki jest. O tym na szczęście szybko dało się zapomnieć wypełniając płuca kolejnym oddechem zbawiennego dymu. Kończąc dzień już wiedział, że jest na dobrej drodze by stać się w pełni sobą, takim jakiego własnie się nienawidzi.
- Możliwe. - Przyznał jej racje, nie za bardzo chcąc wdawać się w rozmowę jakim to jest ignorantem i czego nie wie. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nie jest najlepszym obserwatorem, ale nie przeszkadzało mu to. Jeśli tylko przez to ma być odrobinę szczęśliwszy, to może kontynuować brnięcie w życie w tej swojej nieświadomości.
Nieuprzejme? Litości, nikt tu nie każe nikomu być uprzejmym. Zbiór konwenansów jaki miotał zachowaniami wszystkich ludzi zawsze zadziwiał Amado. Jakby po prostu nie można było choć raz dać sobie na wstrzymanie. Nikomu by to nie zaszkodziło.- Niewątpliwie, ale nie tylko dla mnie. - Odpowiedział dziewczynie. Podejrzewał, że w tym całym egzaminowym szaleństwie jest jedną z nielicznych normalnych osób. Taka Meredith pewnie już do reszty straciła głowę, Emerit była na dobrej drodze do jej stanu. Pewnie tylko Zoey gdzieś tam beztrosko się cieszy.
- Może odejdziemy stąd kawałek? Jakoś nie specjalnie przepadam za tym miejscem. - Stwierdził, nie musząc tłumaczyć dziewczynie co ma na myśli. Na dobrą sprawę jej inność ratowało to, że on również był inny. Bo co by było, gdyby zamiast niego stał tutaj Che z wysoko zadartą głową? Lepiej nie wiedzieć.

Tak każdy mówi, że ulotne, że codzienność, że ambicja, że to, że tamto... Z czego na dobrą sprawę nic nie wynika. Każdy gęga o sobie, mówi jak to jest. Tłumaczy się choć nie ma przed kim, to jego życie, niech robi z nim co zechce. My jednak tacy jesteśmy. Lubimy być akceptowani, normalni i widzieć w oczach innych zrozumienie. Ułatwiamy to sobie czytając gazety, słuchając radia czy bezmyślnie wpatrując się w innych na szkolnej stołówce. Kopiujemy, uczymy się opinii, chłoniemy świat, który tak naprawdę okłamuje nas z każde strony. Kształtuje naszą powierzchowność, byśmy byli odporni na wszelkie zawirowania wśród tych dwunogów z wodą zamiast mózgu. A co w tym najgorsze? Zapytani o to czy tacy jesteśmy odpowiadamy "nie nigdy, mam własne zdanie." Hipokryzja. Ciągła melodia życia, której Amado słucha i bez ceregieli, wstydu i trosk tańczy do niej. Owija się wokół niej, jakby to była najlepsza zabawa. Jego zabawa. A jest?
Choć dziewczynie wymsknęło się to i owo, pokazując jak bardzo pasuje do nieprzytomnego stanu Jorge, on jednak postanowił tego nie komentować. Nie potrzebował powodu, by ta lwica rzuciła się na niego ze szponami, rozerwała na strzępy, zjada, a pozostałości dała dzieciom jako przysmak dnia. Nie trudno było mu sobie wyobrazić jakiegoś "Amado w sosie własnym" czy "ćwiartek z Jorge tłuczonych o ścianę". Kobiety są do wszystkiego zdolne, ta myśl nie często go opuszczała.
Chwycił dziewczynę za nadgarstek, po czym pociągnął delikatnie na skraj korytarzu. To z jaką łatwością mu to przyszło nieco go przestraszyło, przez co od razu gdy znaleźli się na miejscu puścił ją, a ręce szybko schował do kieszeni. Wzrok, ciągle spuszczony w dół, jakby pokazywał jego zakłopotanie. W istocie jednak był przesiąknięty tą sama mieszanką smutku, strachu i bólu co zawsze. Dla niego po prostu codziennością było czucie się niezręcznie wśród innych.
-Tu lepiej? Jeszcze trochę błyszczą, ale nie już tak intensywnie. - Stwierdził, po czym złapał się na tym, że przecież to ona pytała go o miejsce. Ach, ta jego bierna postawa. Czasem wolał być prowadzony jak dziecko delikatnie za rękę. Wtedy wszystko wyglądałoby prościej. - Chyba nie wiem gdzie chciałbym iść. Myślę o kolacji, dobra by była. - Mówił niezgrabnie, to przenosząc wzrok na nią, to na buty. Sama jego wypowiedź wydawała mu się dziwna. Szczera, ale w zaistniałej sytuacji dość niezręczna. Jak zawsze, eh...

Jorge i zapraszanie na kolacje? Ech, daleko mu do tego. Nie to, by nie lubił takich schadzek z kobietami, on po prostu uważał je za bezcelowe. Wiadomo, pozna kogoś, zauroczy się nie daj Boże, a potem będzie cierpieć, bo tamta mu powie, że to, że tamto, że śnieg. Kobieta zawsze znajdzie powód. Wiedział, że nie nadaje się do związku, nie zapewnia bezpieczeństwa sobie, a co dopiero miałby je dawać innej osobie. Widział dla siebie bycie starym kawalerem, co nie specjalnie mu sie podobało, ale jeśli miałby wybierać między tym, a toksycznym związkiem do końca życia... To trudno nie domyśleć się jakiego dokonałby wyboru. Z resztą podobno jasnowidzenie jest dziedziczne, więc nie namnażałby problemów światowi. Bo niby jaka cholera wie czy to cecha dominująca czy recesywna? Tego na smokologii nie uczą.
Spojrzał nad nią spod swoich lekko przydużych brwi, po czym na chwile się zamyślił. Pare sekund minęło, a on złożył najbardziej wyczerpującą wypowiedź jaka przyszła mu do głowy.- Chyba zaproszenie, nie ciągnąłbym cię za sobą bez powodu.
Uśmiechnął się do niej łagodnie, po czym wyszedł z korytarza. Czy pójdzie z nim? Jeśli tak, to czeka ich przyjemny wieczór, bo oboje nie mieli siły na uszczypliwości, jeśli nie to trudno - przynajmniej był milszy nie zawsze.

z/w x2, jak chcesz to zacznij w jakimś lokalu, bo podejrzewam, że nie zabrałby jej na stołówkę