Reg przyszedł na świat w Brazylii, krainie wiecznego słońca i nierówności społecznej. Urodzony w dość dobrze usytuowanej rodzinie, przez większość dzieciństwa chroniony był przed powszechną niesprawiedliwością – jak się okazuje, ludzi znacznie mniej obchodzi kolor skóry i czystość krwi, gdy masz pieniądze.
Ojciec Reginalda, rodowity Portugalczyk, był znanym uzdrowicielem z majętnej familii, wyjechał do Brazylii, gnany potrzebą zagwarantowania podstawowych usług medycznych biednym i poniżanym. Z pewnością nie spodziewał się, że w slumsach znajdzie przyszłą żonę – mulatkę o charakterze twardszym od skały. I tak Hector Inacio de Lacerda Calixto i Adelaide Brunilda Fernandes Mascarenhas stanęli na ślubnym kobiercu, przyrzekając sobie miłość, szacunek i możliwie najmniej dzieci. Adelaide nie była wcale mniej zaangażowana w misję społeczną swojego męża – zapisała się do szkoły pielęgniarskiej, którą ukończyła z wyróżnieniem. Przedłużenie rodu zdecydowanie nie było im w głowie, narodziny małego Reginaldo wywróciły więc ich świat do góry nogami. Dziecko nazwano na modłę portugalską, z nazwiskiem ojca jako pierwszym, ponieważ, jak twierdziła Adelaide „tradycja to tradycja, a u nas i tak nikt nazwisk prawie nie używa”.
Reginaldo rósł zdrowo, przejawiając słabe, aczkolwiek widoczne zdolności magiczne, co zmusiło Hectora do wprowadzenia zarówno żony, jak i syna w czarodziejski świat. Nie zdążył powiedzieć wszystkiego, zmarł zupełnie niespodziewanie, ścięty dziwną, egzotyczną chorobą, na którą jego europejski organizm nie był w ogóle odporny. Spowodowało to nagły odpływ pieniędzy – rodzina Hectora nigdy nie pogodziła się z faktem, że ich dziecię postanowiło trwonić majątek na rzecz ubogich, a na domiar złego ożeniło się z czarnoskórą kobietą, rzesza prawników wynajęta przez de Lacerdów skutecznie udowodniła, że Adelaide i jej syn praw do spadku nie mają.
W Brazylii, gdy nie masz pieniędzy, kolor skóry znaczy wszystko.
Adelaide musiała zamknąć klinikę, którą niegdyś prowadziła z mężem. Musiała podjąć pracę w szpitalu i wraz z synem przenieść się do znacznie gorszej dzielnicy. Sytuacja majątkowa tej małej rodziny nigdy już nie miała osiągnąć miana stabilnej – biedna Adelaide była zwalniana jako pierwsza przy każdej redukcji etatów, a znalezienie kolejnej pracy kosztowało ją wiele wysiłków.
W międzyczasie Reginaldo zaczął naukę w Feitiçarii, na profilu uzdrowicielskim. Powiedzieć, że czuł się tam źle, to duży eufemizm; mało ambitny, cichy i nastawiony raczej na rozwój duchowy niż osiągnięcie realnego sukcesu Reginaldo zupełnie nie pasował do swoich szkolnych kolegów. Dalszą edukację zdecydował się podjąć tylko ze względu na matkę – nie chciał wyjeżdżać daleko, uznał więc, że Paracas będzie dobrym wyborem. Ku zgrozie swojej rodzicielki postanowił studiować magiczne gotowanie – jak sam mówił, tylko to miało dla niego jakikolwiek sens.

Mniej więcej w wieku dwunastu lat Reginaldo odkrył, że nie ma w nim żadnych, nawet najmniejszych ambicji. Przyjął to z zadziwiającym spokojem, czego o gronie pedagogicznym i szkolnych kolegach powiedzieć nie można. Bo i jak to, nie chcesz być piłkarzem, Reginaldo? Otóż nie, Reginaldo nie chce. Prezydentem? A skądże. Może aktorem? Bynajmniej. Reszta dziatwy  prześcigała się w pomysłach co do światłości przyszłych karier, urody małżonków i ilości dzieci, tylko mały Reg ze swoim poważnym wzrokiem oznajmiał: „nie wiem”. U chłopca podejrzewano nawet całą gamę schorzeń psychicznych, wszak normalne, zdrowe dziecko zawsze roni zabawne mrzonki dotyczące własnych przyszłości. Jednak Reginaldo był zdrowy i szczęśliwy, po prostu, raz pozbywszy się wszelkich oczekiwań, nigdy więcej nie pozwolił sobie ich w sobie zaszczepić.
Przepis na życie tego chłopca jest zadziwiająco prosty. Bądź dobry, ale niekoniecznie oczekuj, że inni też będą – niekoniecznie każdy musi to potrafić. Pomagaj, nawet gdy nie spodziewasz się dostać niczego w zamian. I nie angażuj się za bardzo w cokolwiek – zasadniczo większość ludzi nadaje się do lubienia tylko na odległość.
Reginaldo wierzy w równość, braterskość i sprawiedliwość, co jest bodaj jedynym czynnikiem, który wpędza go w kłopoty. To typ człowieka, który zdzierży wszystko, o ile w jakiś sposób nie uderza w wyznawane przez niego idee. Nazwij go debilem, a pewnie wzruszy ramionami, użyj słowa „czarnuch”, a prawdopodobnie wyrobisz sobie w nim śmiertelnego wroga. Zresztą, nie myślcie, że chłopak nie widzi nic poza czubkiem własnego nosa; jeśli ktoś na szkolnym korytarzu wygłasza właśnie płomienne przemówienie na temat dyskryminacji niepełnosprawnych umysłowo, otyłych czy osób transpłciowych, zapewne będzie to Reginaldo.
Reg w żadnym razie nie ma natury buntownika, ale czasem do buntu czuje się zwyczajnie zmuszony. Gdyby go zapytać, odpowiedziałby: „tu chodzi tylko o przestrzeganie tego, co wymyślono już lata temu. Nie mówię o niczym nowym.” Niektórym wydaje się to aż dziwne, że ten chłopak znany z oratorskich występów może być w gruncie rzeczy nieśmiały. Reginaldo jest. Brak mu siły przebicia, gdy znajdzie się w towarzystwie nieznajomych, zazwyczaj milknie, przysłuchując się rozmowie z chłodną rezerwą. Ożywia się tylko, gdy trafia na znajome tematy – takie, w których może się wykazać, bez obaw, że przypadkiem się zbłaźni.
Reginaldo należy do raczej słabych uczniów, a to dlatego, że szkolny program całkowicie minął się z jego zainteresowaniami. Zajmuje się trochę filozofią i etyką, a trochę historią i religioznawstwem. Potrzeba uczenia się zaklęć i innych typowo magicznych przedmiotów czyniła Rega głęboko przygnębionego. Może dlatego, że Reginaldo nigdy nie traktował magii całkowicie poważnie?Chciałby przejść przez życie, nie robiąc nikomu krzywdy, ale świat już wielokrotnie udowadniał mu, jak bardzo jest to niemożliwe. Zamiast tego postanowił więc krzywdy tej czynić możliwie najmniej. Jeśli o przemoc fizyczną chodzi, można powiedzieć, że odniósł pełen sukces, wciąż ma jednak dość niemiłe, cyniczne poczucie humoru, którym niejednokrotnie sprawia przykrość innym.
W gruncie rzeczy jest bardzo inteligentny, z czego – bardzo możliwe – sam sobie do końca nie zdaje sprawy.

Z całą pewnością można stwierdzić, że pośród wszystkich kandydatów na studentów, Reg wyróżniał się wyjątkowym spokojem. Na dobrą sprawę, nie zadał sobie nawet trudu, by dowiedzieć się czegoś o poszczególnych kampusach, nie miał więc wobec siebie żadnych oczekiwań. Testy wykazały, że chłopak najbardziej pasowałby do Ansuzu.
Wybór, wbrew pozorom, był bardzo prosty – Reginaldo skupił się nie na tym, do jakiego kampusu chciałby należeć, tylko na tym, do których przynależności wolałby uniknąć. Przy energetycznych Uruzańczykach czułby się zbyt przytłoczony, wśród ambitnych Jerańczykach zapewne nigdy by się nie odnalazł. Trudno powiedzieć, czy jest podobny do swoich towarzyszy z Ansuzu; z pewnością różnice w charakterach nie są na tyle duże, by doprowadziły do jakichś konfliktów.

Adelaide Brunilda Fernandes Mascarenhas – matka, czterdzieści sześć lat, niezwykle silna, uparta kobieta. Pomimo dość trudnego charakteru i wiecznie zepsutego humoru, ma ogromne serce. Wychodzi z założenia, że innym powinno się pomagać, ale niekoniecznie tym chwalić. Mugolka, obecnie pracuje w prywatnej klinice jako salowa.
Siostra Adelaidy i jej dwie córki – bezrobotna, jej dzieci uczęszczają do publicznej szkoły.
Hector Inacio de Lacerda Calixto – ojciec, zmarły przed dziesięciu laty. Uzdrowiciel, społecznik i żywy dowód na to, że nawet po śmierci możesz zostać wykiwany przez własnych rodziców.
Inni de Lacerdowie i Calixtowie – zero kontaktu z tą stronę rodziny.

● Mówi płynnie po hiszpańsku i portugalsku, zawsze chciał się nauczyć angielskiego, ale nigdy nie mógł znaleźć ku temu motywacji.
● Lubi mugolską muzykę, zwłaszcza tę w cięższych klimatach.
● Nie ma zbyt wielu hobby, głównie dlatego, że zamiast zająć się czymś na poważnie, ledwie liźnie temat i przeskakuje dalej, z tego powodu ma dość rozległą wiedzę ogólną, ale więcej może powiedzieć tylko o kilku wąskich dziedzinach.
● Stara się trzymać na uboczu, na dłuższą metę towarzystwo innych ludzi go męczy, szczególnie tych hałaśliwych i rozrywkowych
● Uważa, że współczesna magia jest wypaczeniem i ludzkość powinna powrócić do czarów naturalnych, bo tylko to może pozwolić na połączenie świata czarodziejskiego i mugolskiego w jedno