Urodziła się w Cascais i tam też spędziła pierwsze lata swojego życia. Będąc śmiały dzieckiem, wiele czasu spędzała na uliczkach miasta, bez problemu zagadując do obcych dzieci i nawiązując przyjaźnie. Dużo czasu spędzała na sekretnych plażach, bo te normalne zazwyczaj były zaludnione przez turystów. W domu na co dzień towarzyszyła jej magia. Mama Raquel, chociaż półkrwi, również bez problemu posługiwała się różdżką. Mieszkali w domu tuż nad brzegiem oceanu, dom przypominał kształtem pałacyk, wpasowując się w architekturę Cascais. Menezesowie nie narzekali na brak pieniędzy, Vitor przejął rodzinny interesy, który przynosił spore zyski. Sprzedawała lecznicze specyfiki zarówno czarodziejom, jak i mugolom.
Jak to małe dziewczynki, Raquel chyba od zawsze uwielbiała koniki. Jej przygoda z tymi zwierzętami zaczęła się od kucyków, jednak im była starsza, tym poważniej o tym myślała. Przed pójściem do Beauxbatons jeździł konno naprawdę nieźle. Za sprawą zajęć w szkole, jeszcze przed ukończeniem jedenastego roku życia, jej pasją stało się malarstwo. Podczas zajęć naprawdę spodobało jej się mazanie farbą, chociaż jakoś nie aspirowała do tworzenia dzieł przedstawiających ludzi, albo zwierzęta. Wolała naturę i wszelkiego rodzaju abstrakcję. Podczas tych zajęć poznała trochę nowych znajomych, z którymi potem się zaprzyjaźniła. Kiedy już skończyła jedenaście lat i poszła do szkoły, miała z początku problemy z językiem. Francuski! Może i w piśmie był podobny do portugalskiego, ale w wymowie... było ciężko. Chociaż coś tam już ogarniała, bo od zawsze wiedziała, że znajdzie się właśnie w Beauxbatons, to i tak było trudno. Porozumiewanie z francuzami na początku było smieszne i trudne, jednak otaczało ją też mnóstwo portugalczyków i hiszpanów i to głównie z nimi budowała przyjaźnie. Podczas roku szkolnego brakowało jej jazdy konnej i dlatego spróbowała wtedy jak to jest, jeśli jeździ się na pegazach albo abraksanach. Okazało się, że wcale nie tak łatwo, te drugie chociaż ciągnęły przecież powozy, wcale nie chciały, żeby ktoś na nich siedziała. Zaliczyła dosyć nieprzyjemny upadek, jednak nie zraziła się, jedynie na pewien czas powstrzymało to jej temperament... Od tego czasu nieco ostrożniej podchodziła do magicznych odmian koni, z którymi dotychczas nie miała kontaktu. Z radością uczęszczała na ONMS, Transmutację, Zaklęcia, Numerologię i Astronomie. Z tych właśnie przedmiotów zdawała egzaminy, chociaż zawsze ubolewała nad typowo teoretycznym podejściem Beauxbatons do nauki. Nic więc dziwnego, że wolne chwile poświęcała powszechnej tam sztuce, bardzo rozwijając swoje zdolności malarskie. Nauczyła się nawet ożywiać swoje dzieła, a więc wyglądały ja te prawdziwych, czarodziejskich artystów.
Wiedziała, że pójdzie na studia, jednak na Paracas wpadła właściwie pod wpływem chwili. Zadecydowały o tym między innymi liczne opowieści mamy o tej uczelni, a także (stosunkowo) bliskie miejsce zamieszkania dziadków od strony mamy. Tak więc, już pełnoletnia Raquel wybrała się na wakacje do Brazylii, a potem, kiedy nadszedł czas, stawiła się na Nocy Przydziału.

Raquel z pewnością jest osobą pozytywną, na jej twarzy przez większość czasu gości uśmiech. Uwielbia żartować i nieraz zdarza się, że nie zna umiaru, co poniektórym wyjątkowo się nie podoba. Nie umie określić granicy, ani specjalnie nie myśli o tym jak mogą czuć się inni, czy nie przesadza z tym co robi. Nie wnika w myśli innych chyba, że są one wyraźnie widoczne.  
Sama jest bardzo emocjonalna i właśnie z tego powodu tego samego wydaje się oczekiwać od reszty ludzi. Jeśli się śmieje to znaczy, że jest wesoła, płacz i smutna mina oznaczają smutek, a wściekłe krzyczenie złość. Jest niezwykle bezpośrednia i wybuchowa. Prawdę mówi od razu, co najwyżej, jeśli pasuje to do jej obecnego nastroju, przekształci ją w żart. Małe zniewagi szybko zapomina i mimo chwil wielkiej złości bardzo możliwe, że już następnego dnia nie będzie nic pamiętać. Jedynie w przypadku, kiedy ktoś naprawdę ją zrani, zamyka się na tę osobę udając, jakby nie istniała. Jest to tak bardzo nienaturalne zachowanie dla Raquel, że wręcz nie można nie zorientować się, że coś jest nie w porządku.
Raquel potrafi zagadać do każdego - przyjaznego czy nie, człowieka, drzewa, papugi i wiatru (mówią wtedy, że gada do siebie). Ma ogromną wyobraźnię, co tak bardzo pomaga jej w tworzeniu abstrakcyjnych dzieł.
Lubi spędzać czas w towarzystwie, jednak czasem potrzebuje również chwil tylko dla siebie - z płótnem i farbami, albo spacerując z Kiwi na ramieniu, czy to po prostu ćwicząc. Trzeba tutaj wspomnieć, że Raquel jest bardzo uparta, jeśli postanowi sobie, że coś osiągnie, to na pewno tak będzie. Uwielbia być najlepsza. Nie wpada w jakąś złość, kiedy coś pójdzie jej gorzej niż innym, ale odczuwa głęboką satysfakcję, jeśli osiągnie najlepsze wyniki.
Wybierając kierunek studiów, kierowała się głownie możliwością rozwinięcia swojego talentu do jazdy konnej, wierzyła jednak też, że sporty indywidualne pozwolą jej osiągnąć lepsze rezultaty niż praca w grupie. O ile Raquel lubi spędzać czas z innymi ludźmi, to nie przepada za współpracą z nimi. Nie chce polegać na innych i mieć nadziei, że przyczynią się do wspólnego sukcesu - woli mieć wszystko we własnych rękach.  

Raquel była pewna, że testy poszły jej dobrze - najlepiej jak to możliwe. Nie wiedziała jednak czy to dobrze czy źle, kiedy zobaczyła wynik - Uruz. Wiedziała, że to w tym kampusie chwalono umiejętności fizyczne, a jego członkowie dążyli do swoich własnych celów, niespecjalnie przejmując się resztą. Ale czy chciała, żeby w taki sposób wyglądały najbliższe lata? Oczywiście, wiedziała gdzie na pewno nie powinna się znaleźć. Wzięła do ręki runę Ansuz, przyglądając się jej przez chwilę.
A potem zdecydowała. Skoro nie mogła podjąć jednoznacznej decyzji, wybierze właśnie ten. Dlaczego niby miała słuchać się wyników testów, kiedy zazwyczaj wszystko robiła po swojemu i tak wychodziło najlepiej? Powietrze - tak wiedziała, że to właśnie powietrza potrzebowała i ono do niej pasowało, a Anzus przecież było powietrzem.

Sofia - matka, brazylijka, obydwoje jej rodzice pochodzą z Brazylii, mieszkają w Rio de Janerio, cała rodzina często ich odwiedza. Sofia uczyła się w Paracas i dopiero po ukończeniu szkoły poznała Vitora i po jakimś czasie przeniosła się do Europy. Z wyglądu bardzo przypomina Raquel, specjalizuje się w zielarstwie i tworzy magiczne preparaty, które sprzedaje w sklepie prowadzonym przez męża.
Vitor - ojciec, portugalczyk, ma w sobie coś z arystokraty, bowiem chociaż jego ojciec wziął za żonę nie całkiem czystokrwistą kobietę, to wciąż wychował syna wedle tradycji. Vitor przejął rodzinny interes i obecnie prowadzi sklep sprzedający dużo różnych rzeczy, w tym specyfiki Sofie.
Raquel zawsze miała dobry kontakt z obojgiem rodziców, ojciec nie próbował wychować jej podobnie jak on został wychowany i była mu za to wdzięczna. Nie posiada żadnego rodzeństwa, ale za to ma całe mnóstwo kuzynów.

● mówi po portugalsku, francusku, ponieważ takim językiem porozumiewała się przez cała szkołę podstawową; hiszpańskiego zaczęła się uczyć rok przed przyjechaniem do Paracas, jednak ze względu na podobieństwo z językiem ojczystym, teraz mówi już niemal zupełnie biegle
● uwielbia jeździć konno, na magicznych odmianach również
● maluje - szczególnie preferuje farby olejne
● z okazji pójścia do Paracas, dostała od babci papugę; ma na imię Kiwi i często towarzyszy Raquel, która uczy go mówić
● często maluje paznokcie na bardzo kolorowo