-Петя, podoba ci się ta muzyka? - Ciepły uśmiech, miękkie dłonie, opiekuńczy głos. Dotyk delikatnych palców na prawym policzku. Kciuk na ustach, energia bijąca z drugiego ciała. I ten widok...
-Tak, mamo, jest piękna. - Mały chłopiec. Jasne włosy, blada cera i piękne, niebieskie oczy. Oczy tak jasne, że prawie niewidoczne, a jednocześnie tak głębokie, że grożące zatonięciem. -Graj jeszcze, mamo. Nie przestawaj. - Czarny fortepian, białe klawisze i drobne palce, pod którymi opadają. Пётр zawsze lubił przyglądać grę matki. Lubił patrzeć na jej delikatne dłonie, na uśmiech zdobiący jej urodziwą twarz.
Светлана odgrywała właśnie jedną z tych melodii, których pochodzenie było znane tylko jej. Często siadała przy fotrepianie i improwizowała. Z głębi duszy, z odległych zakamarków serca, w palcach kobiety tworzyła się melodia.
-Wystarczy na dzisiaj, Петя. Idziemy spać, dobrze? - Kojąca muzyka ucichła, a sześcioletni chłopiec wyciągnął rączki do wstającej matki. -Mam cię zanieść? - Na twarzy kobiety pojawił się czuły uśmiech, kiedy z drobnymi trudnościami podnosiła syna. Петя położył rączkę na jej policzku i pocałował matkę w czoło. Była piękna. Светлана zawsze wzbudzała zainteresowanie mężczyzn i sławiła się tytułem nieoficjalnej miss czterdziestolatek (głosowanie podobno odbyło się w domu pewnego napalonego sześćdziesięciolatka i męska część południowego Sankt Petersburga jednogłośnie wybrała Светлана).
Tamtego dnia do snu ukołysał Пётрa głos matki, która, siedząc na krześle przy łóżku chłopca, śpiewała mu kołysankę. Пётр nie chciał zasypiać. Mamo, stanie się coś niedobrego... okropne myśli, ale jakże prorocze. Patrzył matce w oczy, przyglądał się jej twarzy w przyciemnionym świetle. Ostatni raz.
Tej samej nocy w ich domu zdarzył się niefortunny wypadek - przerażający w skutkach, wywołany przypadkową iskrą. Strach, panika, nadzieja. Пётр nie potrafi sobie przypomnieć żadnego wydarzenia z tamtego dnia. Zapomniał o matce, zapomniał o czarnym fortepianie i o dziecku, które jego matka nosiła w brzuchu. Пётр zapomniał o swoim dzieciństwie, o najlepszym okresie życia.
Później już nigdy nie było tak samo. Nikt nie potrafił wynagrodzić mu straty domu i rodziny.
Nie zostało mu już nic.

Szybko okazało się, że pożar domu tak naprawdę zapoczątkował trudne chwile w życiu Пётрa. Nigdy nie było mu łatwo - nieobecna matka, która co wieczór występowała jako artystka grająca na fortepianie, brak ojca i jakiegokolwiek rodzeństwa silnie odbiły się na charakterze Пётрa. Stał się samotnikiem, a odizolowany od rodzinnego Sankt Petersburgu zamknął się w sobie.
Po pożarze przewieziono chłopca do szpitala. Nie miał silnych poparzeń, ale na jego ciele zostało kilka okropnych blizn. O wiele gorzej miały się jego oczy. Lekarze podejrzewali, że zanik wzroku wynikał z uszkodzenia ich podczas styknięcia z ogniem, ale długotrwałe badania ukazały, że chłopiec miał zwyrodnienie plamki żółtej, przez co stopniowo tracił wzrok. Zaczynając na rozmytym obrazie, kończąc aż na kompletnej ślepocie. Podobno nie dało się z tym nic zrobić, ponieważ bez względu na tamten (nie)pamiętny wieczór, w pewnym momencie i tak doszłoby do utraty tak ważnego zmysłu.
Przewieziony do innego kraju, na zupełnie inny kontynent, zmuszony był zamieszkać w Londynie wraz z ciotką i jej rodziną. Nie czuł się tam dobrze. Chyba nikt nie chciałby, aby praktycznie obcy ludzie opiekowali się twoją osobą i uważali twoją ślepotę za wyjątkowo uciążliwą chorobę. Пётр nigdy nie miał przyjaciół. Nie było w ogóle mowy o tym, by poszedł do normalnej szkoły. Sprawę skomplikował jeszcze fakt, że u Пётрa pokazały się moce. W wieku ośmiu lat, kiedy jeszcze całkiem dobrze poznawał rozmazane kształty, przyszedł do ciotki z lewitującym smyczkiem nad głową. Kobieta była bardziej zdenerwowana, że bawił się ważną częścią jej ulubionego instrumentu niż tym, że przedmioty, które chwyta, zaczynają latać.
Chłopiec poznał prawdę o sobie za pośrednictwem starszej kuzynki. Dziewczyna jako-tako pomogła mu opanować dziwne moce, ale i tak potrzebna mu była profesjonalna nauka.
Na szczęście w dniu jego jedenastych urodzin otrzymał on list. Z Hogwartu, warto dodać. Bo mimo, że pochodził on z Rosji, to już od dłuższego czasu stał się pełnoprawnym Anglikiem. Z reztą świadczyło o tym nawet jego nowe nazwisko, które ciotka zdecydowała się mu nadać.
Kiedy otrzymał list, jego oczy były już w tak złym stanie, że nie był w stanie dojrzeć nawet pieczęci, która znajdowała się na kopercie. Gdy dowiedział się, że może uciec od tych przewrażliwionych na punkcie jego przypadłości ludzi, nie marnował ani dnia, a kiedy wreszcie rozpoczął się okres jego nauki, był idealnie do tego przygotowany. Ciotka była nawet tak dobra, że ubezpieczyła go sporą sumą pieniędzy. W jego rodzinnym domu nigdy się nie przelewało, ale warunki życia Caroline i jej córek były wręcz szlacheckie.
Pierwszy rok w Hogwarcie nie był prostye. Wiecznie najgorsze oceny, a dodatkową trudność sprawiali uczniowie, którzy nie mogli dać spokoju niewidomemu uczniowi. Czara się przelała, kiedy Smitten wykazał się naprawdę bohaterskim czynem.
Podczas lekcji w terenie, pewna dziewczyna wpadła do rwącej rzeki w Zakazanym Lesie. A Smite jak to on, wskoczył za nią. Udało mu się uratować dziewczynę, ale pod wodą odłam gałęzi smagnął go po twarzy. Pech chciał, że kawałek mokrego drewna uszkodził mu oko. Tego samego dnia Smitten'a zabrano z Hogwartu. Na kolejne dwa lata znowu wziąła go do siebie Caroline. Jednak wtedy Smite naprawdę potrzebował jej pomocy. Kilka tygodni po trzynastych urodzinach stracił wzrok całkowicie. Przez te dwa lata dziewczyna, którą uratował przed zatonięciem, pomagała mu kiedy tylko mogła. Wysyłali do siebie listy, a ona tłumaczyła mu codziennie, czego uczyli się w Hogwarcie. Zmuszona była nauczyć się alfabetu Braila, ponieważ Smite nie chciał nikomu udostępniać swoich prywatnych listów. Nawet po to, by mu je czytano.
Kiedy mógł wrócić do szkoły, ponieważ przyzwyczaił się do ślepoty, wystarczyło, że zdał potrzebne egzaminy, dzięki którym zaliczył dwa lata nauki. Dlatego też w wieku trzynastu lat udało mu się zakończyć trzy lata nauki w Hogwarcie.

Czas leciał szybko. Wszyscy uczniowie spoważnieli, byli bardziej dojrzali. Nikt już nie litował się nad biednym Smitusiem, nikt nie wyśmiewał go z powodu sieroctwa. Był tylko kolejnym uczniem, który miał pewne problemy z lataniem na miotle i samodzielnym nalewaniem sobie napojów. Ale za to Smite odkrył w sobie talent. Muzyka była dla niego jedyną rzeczą, która w tamtym okresie potrafiła przynieść radość. Cieszył się, kiedy mógł śpiewać, był szczęśliwy, kiedy grał na różnej maści instrumentach. Chwile z gitarą w rękach mogły równać się tylko momentom przy fortepianie.
Jak okazało się przez lata nauki w Hogwarcie, Smittenowi naprawdę opłacił się szlachetny gest względem tonącej koleżanki. Przez cały ten czas dziewczyna go nie opuszczała. Gotowa była poświęcić się dla niego, we wszystkim mu pomagała, ona jedyna potrafiła przywołać na jego usta szczery uśmiech.
Jednak pewnego dnia coś zaczęło ich od siebie oddalać. Smitten pogrążył się w muzyce, a ona... poznała chłopaka, któremu oddała całą siebie. Już nie było tak jak przedtem. Smite stracił w niej oparcie, bo ona straciła czas, który mogłaby mu poświęcać.

Wakacje dzielące ostatni rok Hogwartu od nauki w kolejnej szkole były bardzo ciężkie. Smitten mieszkał w domu ciotki, ze starszymi kuzynkami i denerwującym facetem, którego znalazła sobie Caroline. Smitten źle się czuł w tamte wakacje. Tęsknił za domem, za matką, za wszystkim tym, czego nie potrafił sobie przypomnieć - co zostało mu tak brutalnie odebrane. Przeglądając wraz z kuzynką oferty szkół wyższych, trafił na Paracas - uczelnię o której nigdy nie słyszał. A może nie był nią zainteresowany. Myśl, że mógłby od tak zostawić wszystko i wyjechać była naprawdę kusząca. Paracas, w okolicach Peru było spełnieniem marzeń. Gdyby tylko nie hiszpański... Smitten radził sobie z angielskim - nie miał wyboru, skoro uczył się w Hogwarcie. Ale hiszpański? On w życiu Hiszpana nie spotkał. Czy tylko ja miałam teraz skojarzenie z pojęciem "seks na hiszpana"? Smitten bez większego problemu dostał się na studia. A wtedy... ADIOS, LONDYNIE! Pożegnał się z ludźmi, którzy przez tyle lat zastępowali mu matkę i... wyjechał. Zaczynać nowe życie. Testy, które zmuszony był zdać, podobno miały być trudne. Jednakże łaskawa kadra nauczycielska chyba ułatwiła mu sprawę, ponieważ nie musiał korzystać ze wzroku. Kilka lat bez jednego sprawnego złysłu znaczyło tyle, że wszystkie pozostałe się wyostrzyły.
Kierunek studiów Smittena to Sztuka Magiczna, bo tak naprawdę tylko w tym się dobrze czuł. Lubił grać na gitarze, na fortepianie, na akoreonie, uwielbiał też skrzypce. I mimo grania na tylu instrumentach, nadal ma delikatne dłonie, którymi patrzy na twarze otaczających go ludzi.

Uroczyście przysięgamy, że od dziś wierni ideom będziemy,
Bo z każdą niedogodnością, poradzić sobie umiemy.
Oddani przyjaciołom, a także rodzinie,
Sprawimy, że ten priorytet nigdy nie przeminie.
Obiecujemy chronić dobrego imienia kampusu
I nigdy nie nastąpi to pod wpływem przymusu.
Walczyć ze słabostkami jesteśmy gotowi,
By przynieść chlubę naszemu kampusowi.